خودپنداره نظامی از ایده های فرد در مورد خودش است که بر اساس آن با خودش ارتباط برقرار می کند و با دیگران ارتباط برقرار می کند. در روانشناسی جهان به عنوان یک مفهوم پایدار شکل گرفته است.
هوش و احساسات اساس خودپنداره است
شایان ذکر است که در درک خودپنداره بین روانشناسان جهان وحدت وجود ندارد. این امر به دلیل کلی بودن اصل موضوع است. خودپنداره در اواسط قرن بیستم شکل گرفت. ساختار آن به طور سنتی شامل سه عنصر است: م componentsلفه های شناختی ، هیجانی-ارزشیابی و رفتاری. اولین نگرش یک فرد به خودش است ، دوم احساسات او در مورد این است. مطابق با این ، م componentلفه رفتاری خودپنداره ، رفتار یک فرد یا یک فرد را در رابطه با ایده های مربوط به خود تعیین می کند. بنابراین ، خودپنداره نقشی سه گانه ایفا می کند.
به عنوان مثال ، راجرز معتقد بود كه م componentلفه شناختی نه تنها از نگرش فرد نسبت به خود ، بلكه از عقاید او درباره خودش نیز تشكیل می شود. بنابراین ، او ایده آل و شناختی واقعی را از هم متمایز کرد.
البته ، هسته اصلی خودپنداره ، دانشمندان م theلفه عاطفی - ارزیابی را تشخیص دادند. از این گذشته ، این دقیقاً عزت نفس و سطح آرزوها است. اینکه تصور کنیم عزت نفس فرد فقط روی نگرش او نسبت به خودش تأثیر می گذارد اشتباه است. اینکه فرد چگونه می تواند با دیگر اعضای جامعه ارتباط برقرار کند ، به این معیار شخصی بستگی دارد.
عزت نفس یک فرد در مجاورت سطح آرزوهایش است. سطح بیش از حد ادعاها ، هنگامی که فردی وظایف خود را واقعاً غیرممکن تعیین می کند ، از عزت نفس بیش از حد تخمینی صحبت می کند و بالعکس. بنابراین ، خودپنداره تعیین می کند که یک شخص توانایی چه کاری را دارد ، چه کاری قادر به انجام آن است و چه چیزی نیست.
یکی دیگر از عناصر مهم سازنده خودپنداری ، عزت نفس است. همه روانشناسان به آن توجه نمی کنند ، با این حال ، سطح راحتی شخصی مستقیماً به عزت نفس بستگی دارد.
تأکید بر خودآگاهی
جالب اینجاست که عقاید شخص در مورد خود همیشه دور از هدف نیستند ، گرچه ممکن است فردی تصور کند که نتیجه گیری او غیرقابل انکار است و بر اساس یک مدارک مستدل محکم است. دور از آن.
خودپنداره و خودآگاهی را اشتباه نگیرید. خودپنداره چیزی توصیفی ، گمانه زنی است ، در حالی که خودآگاهی مفهومی واقعی تر است. با این حال ، آنها ارتباط نزدیکی با یکدیگر دارند. عزت نفس چیزی است که بعد از کار کردن در مورد خودپنداره باقی می ماند. جالب اینجاست که خودپنداره به عنوان یک سیستم یک پدیده است که به طور مداوم در حال تکامل است. او با شخص "بزرگ می شود" ، غالباً تا پایان زندگی تقریباً چیزی از خودپنداره اصلی باقی نمی ماند.
