اختلال کم توجهی و بیش فعالی یکی از شایع ترین اختلالات رشد در کودکان است. این سندرم با افزایش فعالیت همراه است ، که می تواند به مهار کامل برسد. فعالیت بدنی بیش از حد بالا دلیل اصلی نقض سازگاری اجتماعی کودک است.
با وجود این واقعیت که این سندرم اغلب سندرم فعالیت حرکتی نامیده می شود ، نقص اصلی در ساختار آن نقص کمبود توجه است. چنین کودکی ، بیش از چند لحظه قادر به تمرکز بر روی چیزی نیست ، این به معنای افزایش حواس پرتی است ، او به هر صدا و حرکتی واکنش نشان می دهد. این کودکان اغلب از نظر عاطفی ناپایدار ، تحریک پذیر ، زودرنج هستند.
بیش فعالی می تواند خیلی زود ، در دوران نوزادی شروع شود. کودکان تون عضلانی افزایش می دهند ، حساسیت آنها نسبت به محرک ها افزایش می یابد ، آنها زیاد گریه می کنند ، می خوابند و غذا کم می خورند و آرام کردن آنها بسیار دشوار است.
این سندرم در 3-4 سالگی به وضوح خود را نشان می دهد ، کودک قادر به تمرکز بر روی هر چیزی نیست. کودک بدون حواس پرتی نمی تواند به یک افسانه گوش کند ، قادر به بازی در بازی هایی نیست که نیاز به تمرکز توجه دارد. همه فعالیت های او هرج و مرج است.
اوج سندرم در سن 6-7 سالگی در نظر گرفته می شود. مشخصه آن بی حوصلگی بیش از حد است ، خصوصاً در شرایطی که نیاز به آرامش دارد. کودک در یک لحظه که نشستن ضروری است ، از یک فعالیت به فعالیت دیگر خود منتقل می شود ، بدون اینکه یک کار را به پایان برساند. غالباً ، این رفتار در مکانهای عمومی مانند مدرسه ، حمل و نقل ، بیمارستان ، موزه و غیره خود را نشان می دهد.
اما کودکان عادی که مستعد ابتلا به سندرم بیش فعالی نیستند ، گاهی تحریک پذیر ، عصبانی یا غیرقابل کنترل می شوند ، بنابراین ارزش "دادن پاداش" به هر کودک تحریک پذیر با این تشخیص را ندارد.
