غالباً ، والدین سعی می کنند کودک را از سنین پایین رشد دهند. آنها او را نزد مربیان راهنمایی می برند ، در محافل و استودیوها ثبت نام می كنند و در خواب می بینند كه كودك می تواند از کلاسها بیشترین بهره را ببرد و به یك فرد موفق و احتمالاً مشهور تبدیل شود. اما ، در تلاش برای انجام "بهترین کارها" ، والدین می توانند کودک را نه تنها از کودکی ، بلکه فرصت یادگیری نحوه مدیریت وقت آزاد را نیز از کودک بگیرند.
بسیاری از والدین تصور نمی کنند که بیش از حد در انجام فعالیت های مختلف ، می تواند منجر به این واقعیت شود که آنها بدون کمک متخصص نمی توانند این کار را انجام دهند. اما حتی یافتن وقت برای مراجعه به روانشناس نیز می تواند بسیار دشوار باشد ، زیرا تمام روزهای کودک با یک دقیقه برنامه ریزی می شود. والدین این واقعیت را در نظر نمی گیرند که برای کودکان مهم است نه تنها تسلط بر مهارت ها ، دانش و توانایی های مختلف بلکه یادگیری نحوه تعامل با جامعه ، احساس ، عشق ، دوست شدن ، دانستن نحوه رفتار در شرایط خاص زندگی. و این به اوقات فراغت نیاز دارد ، که یک کودک مشغول آن را ندارد.
اگر از برخی والدین بخواهید که چرا به فرزندتان فرصت نمی دهید آنچه را که می خواهد انجام دهد ، در اکثر مواقع در جواب آنها می گویند که اگر به کودک آزادی بدهید ، او می نشیند ، در کامپیوتر یا تلفن دفن می شود و وقت می گذراند. بی فایده از این گذشته ، او نمی خواهد راه برود ، با دوستانش ملاقات کند ، یا کتاب بخواند. در واقع ، او این کار را نمی کند زیرا به راحتی یاد نگرفته است ، زیرا هرگز وقت آزاد نداشته است.
برای یادگیری نحوه مدیریت اوقات فراغت ، کودک باید رشد کند و بداند که واقعاً چه می خواهد و نه والدینش. کودک برای ملاقات با دوستان ، برقراری ارتباط با آنها ، بازی کردن ، کتاب خواندن ، کودک باید برقراری ارتباط را بیاموزد ، که از بدو تولد ذاتی او نیست. کودک با برقراری ارتباط با همسالان خود به تدریج می فهمد که چگونه وقت خود را مدیریت کند و رشد می کند. با اسباب بازی بازی می کند ، او رشد می کند و اگر سرگرمی مورد علاقه او در سنین پایین از کودک گرفته شود ، رشد کامل کند می شود.
چرا کودک به اوقات فراغت نیاز دارد
برای رشد ذهنی. مهم است که بدانیم رشد ذهنی از طریق بازی اتفاق می افتد که با افزایش سن تغییر می کند. اگر کودک از بازی ممنوع باشد ، رشد ذهنی کند می شود و در بزرگسالی فرد قادر به تصمیم گیری سریع ، تعامل با یک تیم یا شروع کار نیست. از این گذشته ، همه این مهارت ها از طریق بازی های کودکان آموزش داده می شود. والدین با سلب این فرصت از کودک ، رشد او را از او می گیرند.
برای توانایی برقراری ارتباط با افراد دیگر. این مهارت همچنین در کودک در سنین پایین و فقط در تماس با سایر کودکان ، در تعامل شخصی با آنها نهفته است. کودکان فقط با بازی با یکدیگر می توانند نحوه برقراری ارتباط صحیح را درک کنند. اگر كودكی از این فرصت محروم شده و درعوض به كلاسهای بی شماری فرستاده می شود ، مسلماً او از نظر روحی و جسمی رشد می كند ، اما اغلب مهارت های ارتباط صحیح - غیررسمی - با مردم را نمی یابد. بنابراین ، در بزرگسالی ، چنین افرادی یافتن یک همراه یا همراه در زندگی بسیار دشوار است ، آنها نمی دانند چگونه دوست شوند ، آنها نمی دانند چگونه با یک شخص جالب ملاقات کنند ، هنگام ملاقات با دوستان در مورد چه چیزی صحبت کنند (اگر آنها تا به حال چنین شخصی) عدم ارتباط با دیگران می تواند منجر به تنهایی ، افسردگی و گاهی اختلالات روانی شود.
برای شکل گیری شخصیت. ایده های خلاقانه را فقط چنین شخصی می تواند اختراع کند که یاد گرفته آزادانه فکر کند ، و وقت آزاد داشت و می توانست چیزی از خودش بیاورد و طبق الگویی که برای همه آماده شده عمل نکند. اما برای اینکه فرد شوید باید یاد بگیرید که خودتان آنچه را واقعاً دوست دارید انتخاب کنید. اگر كودكی بخواهد آواز بخواند ، و والدینش او را به بخش ورزش بفرستند ، بعید است كه بتواند در آنچه آرزو داشت بیشتر خود را بشناسد.به تدریج خواسته های والدینشان جایگزین خواسته های آنها می شود و شخصیتی شکل می گیرد که منتظر می ماند دیگران به او چیزی پیشنهاد دهند ، آنهایی که یاد گرفته اند با این دنیا فکر کنند ، ارتباط برقرار کنند ، بازی کنند و تعامل کنند.
