کودکانی که اختلاف سنی کمی دارند ، علایق و بازی های مشابهی دارند. کودکان اغلب قسم می خورند و نمی توانند اسباب بازی های مشترک داشته باشند. تربیت بچه های هم سن کار ساده ای نیست. از این گذشته ، هر کودکی به یک رویکرد فردی نیاز دارد.
رقابت بین کودکان به دلایل مختلف بوجود می آید و بیشتر اوقات خود را در بازی نشان می دهد. اگر کودکان تمایلی به اشتراک اسباب بازی ندارند ، این نشان می دهد که آنها برای جلب توجه والدین خود می جنگند. کودک بزرگتر سعی می کند برتری خود را نشان دهد و توجه والدین خود را به خود جلب کند و کودک کوچکتر ، با تقلید از رفتار بزرگتر ، سبک رفتاری را در پیش می گیرد.
این امر همچنین هنگامی بوجود می آید که والدین ، بعضی از فرزندان بیشتر از این احساس تاسف می کنند (کوچکترین کودک ، دختر) ، به دلیل این حسادت بین کودکان در قلب شما رشد می کند. درک کنید که رفتار بد فقط اتفاق نمی افتد. کودکان مانند یک تخته خالی هستند ، آنها با دانش خاصی متولد نمی شوند. برای یک سال و نیم اول زندگی ، آنها الگوهای رفتاری را مشاهده و یاد می گیرند ، آنها به والدین خود نگاه می کنند که در خیابان کودکان را بازی می کنند و بر اساس داده های به دست آمده ، متعاقباً مدل رفتاری خود را می سازند.
سعی کنید با درخواست اجازه از کودک دیگر برای بازی با اسباب بازی ، به کودک خود یاد دهید که هر چه زودتر اشتراک بگذارد. اگر کودک اسباب بازی را رها نکرد ، اسباب بازی دیگری به او پیشنهاد دهید. با دادن دستورالعمل های روشن در بازی ، کودکان پایه ها و اصول بازی جمعی را می گذارند.
با شروع از دو سال و نیم ، در حال حاضر می توان به کودک آموزش داد که به نوبه خود با اسباب بازی بازی کند ، وظیفه یک بزرگسال ایجاد قوانین و نظارت بر اجرای آنها است. اگر کودک پرخاشگر است ، او را متوقف کنید. نشان دادن اینكه نشان دادن چنین احساساتی غیرممكن است.
نکته اصلی نشان دادن یک مثال خوب است. صبور باشید ، حتی وقتی از دست آنها عصبانی هستید و عصبانی هستید ، به زور اسباب بازی نگیرید. با پیروی از این قوانین ، می توانید رقابت بین کودکان را شکست داده و به آنها یاد دهید که چگونه مشترک باشند.
