قرن هاست که والدین درباره جنسیت نوزادانشان در تاریکی باقی مانده اند. فقط در قرن بیستم روش هایی برای دیدن جنین و حتی تشخیص مجموعه کروموزومهای آن در حالی که هنوز در رحم بود وجود داشت.
ساده ترین و راحت ترین راه برای تعیین جنسیت کودک متولد نشده ، تشخیص سونوگرافی است. این روش در سه ماهه دوم بارداری بسیار مثر است. در این زمان ، جنین کاملاً بزرگ و متحرک می شود ، غالباً برمی گردد و در سونوگرافی مشاهده اندام تناسلی بدن کاملاً امکان پذیر است. تقریباً همه کارشناسان اتفاق نظر دارند که حتی با مدرن ترین و دقیق ترین تجهیزات ، تعیین تعلق کودک به یک جنس یا جنس دیگر از این طریق تا هفته پانزدهم بارداری امکان پذیر نخواهد بود. اما بعد ، هرچه دوره کوتاهتر شود ، احتمال خطا بیشتر است.
به منظور کشف جنسیت جنین در اولین مراحل بارداری ، چندین روش تهاجمی وجود دارد. اینها روشی است که در آن مواد ژنتیکی مستقیماً از رحم یک زن باردار برای تجزیه و تحلیل DNA جنین گرفته می شود. این کار توسط متخصص تحت بی حسی موضعی و تحت کنترل دستگاه سونوگرافی ، بدون لمس خود جنین انجام می شود. اما همه آنها بسیار خطرناک هستند و نباید مورد استفاده قرار گیرند ، مگر اینکه کاملا ضروری باشد.
در هفته 12-12 بارداری ، می توان جنسیت جنین را با استفاده از نمونه برداری جفتی تعیین کرد. در طی این روش ، پزشک با استفاده از یک سوزن نازک شکم بیمار را سوراخ می کند تا مقدار کمی پرزهای جفتی را برداشته و مجموعه کروموزوم های جنین را دریابد. این روش فقط به دلایل پزشکی در مواردی که خطر به دنیا آوردن نوزاد با اختلالات ژنتیکی وجود دارد انجام می شود. به عنوان مثال ، به دلیل ناهنجاری های ارثی در DNA یکی از والدین او. این روش همچنین به منظور حذف بیماری های کروموزومی مانند سندرم داون انجام می شود.
در تاریخ بعدی ، جنسیت کودک با استفاده از آمنیوسنتز یا کوردوسنتز تعیین می شود. آمنیوسنتز در هفته 12 تا 20 انجام می شود. کوردوسنتز - بعد از 20 هفته. از طریق یک سوراخ کوچک ، مایع آمنیوتیک جنین برای تجزیه و تحلیل در مورد اول و خون بند ناف در مورد دوم گرفته می شود. این روش ها نتایج را با اطمینان 99٪ تضمین می کنند ، اما ممکن است خطر سقط جنین یا عفونت جنین را افزایش دهند. آنها نباید صرفاً برای برآوردن کنجکاوی استفاده شوند. بهتر است کمی صبر کنید و از خطر غیر ضروری جلوگیری کنید.
