شناسایی گوش برای موسیقی در کودکان نه تنها پاسخی برای این س whetherال است که آیا ارزش آموزش موسیقی به کودک را دارد ، زیرا آموزش موسیقی به خود شخص آسیب نمی رساند. به یک درجه یا درجه دیگر ، توانایی های موسیقی به طور کلی و گوش دادن به موسیقی به طور خاص برای همه افراد مشخص است ، به جز افرادی که از بدو تولد از ناشنوایی کامل رنج می برند. آشکار کردن میزان رشد گوش موسیقی به برنامه ریزی آموزش موسیقی کودک کمک می کند.
متأسفانه ، امتحانات ورودی در بسیاری از آموزشگاه های موسیقی اغلب به نمایشی از چگونگی تشخیص گوش برای موسیقی غیرممکن تبدیل می شود. از کودک خواسته می شود نت های جداگانه ای را که معلم با ساز خود می خواند ، برای گوش دادن تشخیص دهد که آیا معلم به طور همزمان یک نت ، دو (فاصله) یا سه (آکورد) را نواخته است.
با چنین تشخیصی می توان اطلاعات کمی در مورد گوش برای موسیقی بدست آورد. کودک ممکن است نت های درست را "از دست بدهد" ، نه به این دلیل که نمی تواند بشنود ، بلکه به دلیل اینکه نمی تواند صدایش را کنترل کند. و مهمتر از همه ، چنین روشهایی رابطه بسیار دور با موسیقی دارند.
گوش برای موسیقی و سایر توانایی ها
در فعالیت های موسیقی ، اعم از ساخت موسیقی ، اجرا یا درک موسیقی ، توانایی های موسیقی به صورت پیچیده ای آشکار می شود ، بنابراین ، تشخیص جداگانه توانایی های فردی محکوم به شکست است. و گوش برای موسیقی خود پدیده ای پیچیده است که عناصر بسیاری را در بر می گیرد. این شنوایی پیچشی ، صدای بلند و شنوایی پویا ، مطلق و نسبی است.
حامل اصلی معنی در موسیقی ، صدای بلند است و اهمیت صدای یک صدا نیست بلکه ترکیبی از اصوات مختلف است. نسبت آنها به یک سیستم شکل می گیرد - حالتی که به شما امکان می دهد ترکیبی از اصوات با ارتفاع مختلف را به عنوان بیان یک معنی خاص درک کنید. این توانایی احساس معین نامیده می شود و یکی از پایه های گوش موسیقی است.
موسیقی به موقع گسترش می یابد و مختصات فضایی (گام) را نمی توان جدا از مختصات زمانی (ریتم) در نظر گرفت ، بنابراین ، تشخیص احساس معین باید با شناسایی احساس ریتمیک ترکیب شود.
درک معنایی از میزان صدا و ریتم موسیقی در تجلی فعال گوش موسیقی بیان می شود - توانایی شکل گیری نمایش های موسیقیایی و شنیداری انتزاعی در قالب یک ملودی انتزاعی از ارائه آهنگ و ذخیره شده در این شکل توسط حافظه.
روشهای تشخیصی
یکی از بهترین راه ها برای نشان دادن توانایی موسیقی کودک ، دعوت از او برای خواندن آهنگ است. این نمود پیچیده ای از توانایی های موسیقی در فعالیت موسیقی فعال خواهد بود. با همراهی یک کودک در یک ابزار موسیقی ، می توان نحوه واکنش او به همراهی را ردیابی کرد: آیا ریتم با هم مطابقت دارد ، آیا درون کلید می افتد و اگر نه ، آیا سعی در اصلاح آن دارد ، "به دنبال" صداهای لازم است با صدا
برای اصلاح نتایج ، باید روشهای اضافی را اعمال کنید.
برای تشخیص احساس حالت ، می توانید دو نسخه از ملودی را پخش کنید - با پایان پایدار و پایان ناپایدار. اجازه دهید کودک انتخاب کند کدام یک از این آهنگ ها به پایان رسیده است و کدام یک می خواهد ادامه دهد.
برای تشخیص احساس ریتمیک ، می توانید تعدادی از قطعات موسیقی را با سازماندهی ریتمیک مختلف (مارس ، والس ، پولکا) بنوازید و کودک را به حرکت آزادانه با آهنگ موسیقی دعوت کنید.
برای آشکار کردن توانایی انتزاعی نمودهای موسیقی و شنیداری ، باید ملودی ها را روی سازهایی که کودک احتمالاً بارها شنیده است ، بنوازید ("یک درخت کریسمس در جنگل متولد شد" ، آهنگ هایی از کارتون ها و غیره) و دعوت کنید کودک نام آنها را ببرد.
این شناسایی توانایی های موسیقی به طور کلی و گوش موسیقی به طور خاص تا حد ممکن به فعالیت واقعی موسیقی نزدیک است و این همان اثربخشی آن است.
