مهد کودک برای کودک فقط اتاقی نیست که او در آن بخوابد ، بازی کند ، تحصیل کند. اتاقی که وسایل ، اسباب بازی ها و کتاب های او در آن نگهداری می شود. این دنیای اوست که در آن خود را نه تنها استاد بلکه خالق احساس می کند. البته وقتی فرصت می شود اتاق جداگانه ای به کودک بدهید ، خوب است ، اما این کار باید به موقع انجام شود.
از بدو تولد تا یک سالگی
کودک تازه متولد شده هنوز خیلی قوی با مادرش ارتباط دارد ، برای او در ماه های اول زندگی هنوز خیلی مهم است که نفس ، ضربان قلب و بو را احساس کند. و مادر پس از نه ماه بارداری ، به طور معمول ، هنوز آماده جدایی از نوزاد نیست. بنابراین ، هرچه زمان مادر و کودک در مجاورت یکدیگر بیشتر باشد ، حالت عاطفی آنها آرامتر و پایدارتر خواهد بود و بنابراین ، رشد اولیه ذهنی ، عاطفی و جسمی کودک بهتر خواهد بود.
به همین دلیل قرار دادن نوزاد تازه متولد شده در یک اتاق جداگانه منطقی نیست. حتی اگر مادری از مانیتور کودک برای شنیدن همیشه صدای کودک خود استفاده کند ، قادر نخواهد بود بلافاصله به سیگنال هایی که کودک به او می دهد پاسخ دهد. کودک ، جدا از مادر ، احساس راحتی نخواهد کرد و برای یک زن ، قرار دادن کودک در یک اتاق جداگانه بیشتر از اینکه به شما چند دقیقه استراحت و آرامش بیشتری بدهد ، به یک مشکل تبدیل خواهد شد.
از یک تا سه
در این سن ، اگر كودكی به اتاق جداگانه ای احتیاج دارد ، اختصاصاً برای بازیها و فعالیتهای رشد است. در این دوره ، استفاده از مهد کودک به عنوان مکان ویژه ای که در آن بازی برای کودک راحت و ایمن باشد ، جایی که اسباب بازی های او در آن ذخیره می شود ، کاملاً منطقی است.
اما حتی در این سن نیازی به "بیرون راندن" کودک به یک اتاق جداگانه نیست. خواب کودک هنوز می تواند با تغذیه قطع شود ، به خصوص اگر کودک از شیر مادر تغذیه کند و هنوز نیاز کودک به فضای شخصی آنقدر زیاد نیست: او در کنار بزرگسالان احساس اطمینان بیشتری می کند.
سه تا هفت
وقتی کودک سه ساله شد ، به اصطلاح "بحران سه ساله" شروع می شود ، وقتی کودک برای اولین بار خود را به عنوان یک فرد جداگانه درک می کند ، شروع به نشان دادن استقلال می کند. او اولین علایق خود را دارد ، گاهی اوقات نیاز به بازنشستگی است. در این سن ، کودک از قبل آماده تسلط بر یک اتاق جداگانه و درک آن به عنوان یک فضای شخصی است.
سه سال حداقل سني است كه براي كودك منطقي است اتاق خود را اختصاص دهد. البته ، بزرگسالان هنوز نظم را در آن حفظ می کنند ، فضا را به صلاحدید خود سازمان می دهند ، اما هرچه کودک بزرگتر شود ، فعال تر در این روند شرکت می کند و این طبیعی است. تا سن مدرسه ، اتاق کودک از قبل توسط وی بعنوان یک قلمرو شخصی تلقی خواهد شد و مداخله والدین در بهبود آن کمتر و کمتر مورد استقبال قرار خواهد گرفت.
سن مدرسه
کودک هرچه بزرگتر می شود ، نیاز او به فضای شخصی ، جایی که او می تواند بدون دخالت در آنجا تحصیل کند ، جایی که می تواند دوستان را دعوت کند ، فقط تنها باشد ، شدت می یابد.
در دوره نوجوانی ، نیاز به یک اتاق جداگانه به یک ضرورت تبدیل می شود و والدین باید فرصتی برای اختصاص اتاق جداگانه برای کودک پیدا کنند ، حتی اگر این کار خیلی آسان به نظر نرسد. بنابراین ، اگر خانواده در یک آپارتمان یک اتاق زندگی می کنند ، منطقی است که فضایی را تعیین کنیم که فرد بزرگتر در آن مانند یک استاد احساس می کند.
