کودک را می توان در شش سالگی و همچنین در هفت یا حتی هشت سالگی به مدرسه فرستاد. پذیرش در کلاس اول به خواسته والدین و آمادگی خود کودک بستگی دارد. بنابراین نمی توان جواب مشخصی داد که چه سنی بهتر است. لازم است رفتار یک کودک پیش دبستانی خاص را به دقت مطالعه کنید.
والدین می توانند آمادگی برای مدرسه را به تنهایی یا با کمک روانشناس تعیین کنند. یک معلم باتجربه ، فقط پس از یک مکالمه با کودک و انجام ساده ترین تست ها ، می تواند بگوید کودک دبستانی برای کلاس ها آماده است یا هنوز؟ اما هنوز تصمیم گیری توسط والدین همراه با کودک انجام خواهد شد. اما باید به خاطر داشت که گفته های کودک در مورد آنچه می خواهد به مدرسه برود نمی تواند در تصمیم گیری برای فرستادن وی به کلاس 1 در 6 سالگی ، یعنی کمی زودتر از زمان عادی ، تعیین کننده باشد. اگر خودتان مطمئن نیستید که شخصیت کودک قبلاً به اندازه کافی رشد کرده و بدن قویتر شده است ، بهتر است او را تا 7 سال کامل در کودکستان نگه دارید. رفتن به مدرسه در سن 8 سالگی کاملاً از این قاعده مستثنی است ، اما کاملاً قابل قبول است. در این سن ، کودکانی به مدرسه فرستاده می شوند که در پایان سال متولد شده اند یا از ورود به موقع به یک م educationalسسه آموزشی جدید خودداری می کنند.
آمادگی روانی برای مدرسه
میزان آمادگی مدرسه با دو پارامتر تعیین می شود - سطح رشد روانشناختی و جسمی. مفهوم بلوغ روانشناختی شامل انگیزه پیش دبستانی است ، به بازی ، انگیزه تربیتی ، اجتماعی و پیشرفت تقسیم می شود. بهترین گزینه ، البته این است که کودک وقتی می خواهد برای کشف جهان ، یادگیری چیزهای جدید به مدرسه برود ، انگیزه آموزشی داشته باشد. در مورد انگیزه پیشرفت ، کودک نیز می خواهد در درس ها شرکت کند ، اما دلیل اصلی این امر نمرات خوب ، تعریف و تمجید ، جوایز ، شناخت است. این نیز شکل خوبی از آرزو است ، اما گاهی اوقات ناپایدار است ، زیرا حتی یک ارزیابی بد یا سانسور از معلم می تواند آن را از بین ببرد.
کودکی که شکل اصلی آن انگیزه اجتماعی است برای آشنایی و دوستان جدید به مدرسه می شتابد. شاید او بخواهد خوب درس بخواند ، می خواهد توجه معلم یا همسالان را به خود جلب کند ، اما این مدت طولانی نیست. با این حال ، از نظر روانشناختی نابالغ ترین کودکانی هستند که انگیزه بازی دارند. آنها با اسباب بازی به مدرسه می آیند ، در کلاس پراکنده هستند ، به توضیحات معلم گوش نمی دهند ، نمی فهمند که چرا باید چیزی بنویسند ، بشمارند یا تکالیف خود را انجام دهند. البته ، کلاسهای کلاس 1 اغلب به روشی بازیگوشانه برگزار می شوند ، اما این هنوز بیشتر از یک بازی یادگیری و کسب دانش است. بنابراین ، این کودکان پیش دبستانی نیاز به یک سال دیگر در مهد کودک دارند.
آمادگی جسمانی و سطح فکری کودک
علاوه بر این ، یک روانشناس ، معلم یا والدین باید به آمادگی دست کودک برای نوشتن ، برای شناسایی سطح فکری او ، میزان آمادگی برای درس های اول توجه کنند. برای انجام این کار ، کودک را مشاهده کنید ، یک آزمایش کوچک انجام دهید ، بدون اینکه صدایش را بلند کنید از او در یک فضای آرام بخواهید. علاوه بر این که می پرسید آیا فرزند شما می خواهد به مدرسه برود ، می توانید در مورد اینکه در آنجا چه کار خواهد کرد ، چه کسی با او درس می خواند ، س questionsال کنید ، چرا باید به مدرسه برود. مشاهده كنید كه كودك در گروهی از غریبه ها چه خود را عقب می اندازد ، چه رفتاری دارد. آیا می تواند حدود 30-40 دقیقه خودش کار انجام دهد ، مثلاً نقاشی بکشد ، بی سر و صدا در یک مکان نشسته باشد؟ بررسی کنید که آیا کودک می تواند تا صد حساب کند و مشکلات ساده را حل کند ، آیا همه نامه ها را می داند یا اینکه قبلاً خوب خوانده است. آیا کودک می داند چگونه از یک عکس حداقل پنج جمله ای یک داستان منسجم را بسازد ، آیا او شعرهای مختلفی از شعرهای متوسط یا بلند را بلد است. آیا می تواند قلم را در دست بگیرد و با آن اشکال ساده بنویسد ، آیا در استفاده از قیچی و چسب مهارت دارد ، آیا او اپلای می کند ، آیا نقاشی می کند همچنین بسیار مهم است که آیا فرزند شما می خواهد خودش تحصیل کند یا دائماً به کمک نیاز دارد.
رشد فیزیکی بدن از اهمیت آمادگی روانی کمتر نیست. بدن دانش آموز آینده باید ویژگی های یک بزرگسال را بدست آورد ؛ در آن ، ویژگی های ساختار کودک به تدریج در پس زمینه محو می شود. در یک کودک در سن مدرسه ، کمر ، قوس پا ، مفاصل انگشتان تشکیل می شود و دندان ها شروع به تغییر می کنند. کودکان آماده از نظر جسمی می دانند که چگونه خودشان لباس خود را بپوشند و لباس بپوشند ، دکمه هایشان را ببندند ، بندهای کفش را ببندند ، به طور متناوب با هر دو پا از پله ها بالا بروند.
بحران پیش دبستانی
اگر کودک بیشتر این نکات را داشته باشد ، دانش کافی و مهارت خوبی در مورد آنها داشته باشد ، برای مدرسه آماده است. با این حال ، مهم است که والدین به خاطر داشته باشند که در سن 6-7 سالگی کودک دچار بحران سنی می شود ، هنگامی که کودک دیگر دنیا را به عنوان یک کودک پیش دبستانی متوقف نمی کند ، فقط از طریق یک نوع رفتار بازیگوش ، اما هنوز می دانید که چگونه یاد بگیرید که آن را متفاوت ببینید و تشخیص دهید. بنابراین ، در این سن ، نوسانات خلقی ، هوی و هوس کودک ، لجبازی بی دلیل ، گریه امکان پذیر است. بزرگسالان ممکن است این رفتار را به عنوان عصیان ، جلوه ای از بد تربیتی ، اشتباه بگیرند ، اما اینگونه نیست. کودک در این سن به کمک و پشتیبانی احتیاج دارد ، زیرا خود را درک نمی کند و نمی تواند چیزی را برای والدینش توضیح دهد. و مدرسه دلیل اضافی برای استرس اضافه می کند. بنابراین ، دانش آموزان پیش دبستانی مسن و دانش آموزان جوان باید با دقت درمان شوند ، به آنها فرصت دهید تا خود را با شرایط جدید وفق دهند و به آنها عادت کنند.
