هر چقدر عجیب به نظر برسد ، تجلی آزادی تا حد زیادی خواسته ها را محدود می کند ، در حالی که سرکوب آن ، این خواسته ها را تحریک می کند. و این فرضیه مربوط به بسیاری از حوزه های زندگی است: روابط ، مصرف ، سیاست.
از سالهای اول زندگی کودک ، والدین یک حقیقت ساده را می آموزند: اگر چیزی ممنوع باشد ، کودک دقیقاً چنین چیزی را می خواهد ، و چندین برابر قویتر از قبل از ممنوعیت. این طبیعت انسان است و او با افزایش سن اصلاً تغییر نمی کند. به محض این که کسی آزادی خود را محدود کند ، این امر بلافاصله منفی تلقی می شود ، تا اختلاف نظر و حتی عصیان. علاوه بر این ، تمایل به داشتن حرام به طور قابل توجهی افزایش می یابد. اما فقط باید اجازه داد که یک چیز ممنوع ، آزادی کامل در استفاده از آن فراهم شود ، زیرا این تمایل در جایی غالباً ناپدید می شود - به بی تفاوتی کامل.
میوه ممنوع شیرین است
این پدیده را می توان در حوزه های مختلف زندگی مشاهده کرد. سیاستمداران می توانند آزادی های شهروندان را محدود کنند ، قوانین سختگیرانه ای را بر آنها تحمیل کنند که منجر به نظارت گسترده ، محکومیت ها و مجازات ها شود. در این اقدامات ، رهبری کشور تمایل به تدوین قوانین خود ، منع آزاد اندیشی شهروندان و تبعیت آنها از خواست آنها را نشان می دهد. اما هرچه حلقه قانون قدرت بیشتر شود ، هرچه آزادی مردم کمتر باشد ، تمایل آنها به داشتن این آزادی بیشتر می شود. در نتیجه ، درگیری می تواند به مقیاس یک انقلاب برسد. مثالهای دیگر را می توان در روابط افراد در ازدواج مشاهده کرد: مهم نیست که چقدر یک شریک حسود سعی می کند آزادی شریک زندگی خود را محدود کند ، او را از خانه خارج نمی کند و رسوائی نمی کند ، همه اینها فقط منجر به مقاومت و فراق می شود.
محدود کردن میل
از طرف دیگر ، تمایل به فراتر رفتن از حد معقول ، هنگامی که فرد احساس آزادی کند ، بوجود نمی آید. به محض اینکه فرد آزادی پیدا کرد ، خواسته های او را محدود می کند. او دیگر در مورد موضوع تمایل فکر نمی کند ، زیرا هر لحظه می تواند آن را بدون مبارزه و مهار به دست آورد. در اکثر قریب به اتفاق موارد ، آزادی ناشی از آن میل به انجام برخی اقدامات را به حداقل می رساند. گویی کمبود غذا در فروشگاه های دوران اتحاد جماهیر شوروی با تعداد زیادی از سوپرمارکت های حال حاضر جایگزین شده است. در ابتدا ، چشمها همچنان فرار می کنند و تمایل به چشیدن کمی از همه چیز قوی است ، اما سپس اعتیاد و آرامش جداگانه ایجاد می شود: آزادی انتخاب منجر به عدم تمایل به انجام این انتخاب می شود.
در چنین شرایطی ، شخص خودش شروع به تحقق چارچوب آزادی می کند و برای آنها ارزش قائل است ، تا از فرصت انتخاب محروم نشود. خویشتنداری وفادارترین راه محدود کردن میل است ، که فقط آزادی را فراهم می کند ، اما قوانین و قوانین خارجی را فراهم نمی کند. بیهوده نیست که سیستم دموکراتیک برخی کشورها به شهروندان خود "آزادی بیش از حد" می دهد - یعنی اقدامات کمی آزادتر از حد معمول است ، به طوری که شهروندان حتی به تخلفات در این زمینه فکر نمی کنند.
