کلمه "حق انحصاری" خصوصاً اغلب وقتی مورد استفاده قرار می گیرد ، مثلاً به سیاست ، اختیارات مقامات عالیه می پردازد. اما این اصطلاح به چه معناست و چگونه بوجود آمده است؟
تاریخ ظهور اصطلاح "حق"
کلمه "حق انحصاری" از زمان روم باستان در دوران پادشاه روم باستان Servius Tullius ، در قرن 6 قبل از میلاد ایجاد شده است. پادشاه فرمانی صادر کرد که طبق آن کلیه شهروندان رومی تمام عیار ، بسته به ثروت و موقعیت خود در جامعه ، به طبقات خاص مالکیت تقسیم می شدند.
در صورت لزوم ، هر یک از این طبقات موظف بودند تعداد معینی از رزمندگان مسلح را که در واحدهایی موسوم به "سنتوریا" متحد بودند ، به نمایش بگذارند. بنابراین ، هر شهروند رومی ، با رسیدن به سن بلوغ ، به یکی از قرن های کلاس خود منصوب شد.
رأی گیری در مورد موضوعات مهم تأثیرگذار بر امور ایالتی نیز در لیست های این قرون صورت گرفت. پادشاه سروویوس تولیوس به برخی از سنتوریاهای طبقه بالا حق پیشنهاد قوانین جدید را داد. چنین قرن هایی عنوان افتخاری "حق تقدم" را به خود اختصاص دادند.
با گذشت زمان ، این حق به عنوان یک تجدید نظر در نظر گرفته شد و در عصر امپراتوری کاملاً فراموش شد.
بعداً اصطلاح "اختیار" به چه معنا بود؟
در قرون وسطی ، اصطلاح "حق انحصاری" به عنوان حقی که به یک سلطنت یا عالی ترین مقام در ایالت تعلق می گرفت ، شروع شد. فقط چنین شخصی می تواند پارلمان را تشکیل دهد یا منحل کند ، هرگونه قانونگذاری را تصویب کند ، یک مجرم را عفو کند ، اعلام جنگ کند یا دستور آغاز مذاکرات صلح را صادر کند و غیره. یعنی حتی در آن کشورهایی که قدرت پارلمان در آنها زیاد بود (مثلاً در انگلیس) ، رئیس دولت از حقوق بسیار بزرگی برخوردار بود. گرچه بسته به شرایط همیشه از آنها به طور کامل استفاده نمی کرد.
یعنی در اروپای قرون وسطی ، اصطلاح "حق تقدم" به معنای حق تقدم دارنده قدرت برتر بود.
از حدود اواسط قرن نوزدهم ، معنی کلمه "حق" به طور قابل توجهی گسترش یافته است. اکنون این به معنای هرگونه حق تقدم بود ، صرف نظر از اینکه متعلق به چه کسی و بر چه اساسی باشد. این حق می تواند شامل اشخاص خصوصی و حقوقی و نیز ایالتی یا اتحادیه ایالت ها باشد. این مفهوم اصطلاح "حق انحصاری" تا به امروز باقی مانده است.
می توانیم بگوییم که اصطلاح "حق انحصاری" یک حق انحصاری را نشان می دهد که متعلق به هر ارگان رسمی است ، مانند پارلمان ، دومای دولتی.
