زندگی بدون دوستی بسیار دشوار است. دوستان هرگز زیاد نیستند ، معمولاً یک حلقه محدود افراد است. در جامعه این نظر وجود دارد که هیچ دوستی بین زن و مرد وجود ندارد. با این حال ، این دیدگاه هنوز اغلب رد می شود.
یک مرد حتی در سالهای تحصیل به فکر دوستی بین زن و مرد می افتد. نوجوانان یاد می گیرند بین دوستی و عشق تمایز قائل شوند. در این سن است که ممکن است عقیده ای در مورد اینکه آیا می توان به سادگی با جنس مخالف دوست بود شکل گرفت یا نه.
غالباً ، دوستی های دختر و پسر در شرکت ها یا گروه هایی از دوستان متشکل از چند نفر بوجود می آید ، جایی که زن و شوهرهایی با یکدیگر تعامل دارند. در چنین فضایی از رفاقت ، روابط کاملاً خوبی بین نیمه زن و مرد بر اساس سرگرمی ها و علایق مشترک شکل می گیرد.
معمولاً افرادی که ادعا می کنند چنین دوستی غیرممکن است ، دقیقاً در دوران نوجوانی با کمبود ارتباط روبرو می شوند و نمی توانند یاد بگیرند که چگونه با جنس مخالف کنار بیایند. این افراد عمدتا افراد خجالتی یا افرادی هستند که فاقد تربیت هستند. در بزرگسالی ، آنها جنس مخالف را فقط از یک طرف - به عنوان ابزاری برای روابط صمیمی - در نظر می گیرند.
یک دوستی قوی ممکن است به خوبی بین زن و مرد ایجاد شود که در طول زندگی آنها ادامه خواهد یافت. حتی پس از شروع کار با خانواده ، آنها دیگر نه تنها تنها ، بلکه با خانواده دوست می شوند. و فرزندان آنها نیز که تربیت مناسب را دریافت کرده اند ، اغلب مانند پدر و مادرشان همچنان به دوستی ادامه می دهند.
ظهور اینترنت احتمالاً آخرین نکته در بحث درباره این موضوع است. شبکه ها و اجتماعات مختلف اجتماعی به محلی برای گردهمایی دوستان به اصطلاح مجازی تبدیل شده اند. در اینجا عملاً مهم نیست که چه جنسیتی صحبت می کند. در حال حاضر مهم همه چیز مشترک است که این افراد را متحد می کند ، به آنها فرصت می دهد روزانه ارتباط برقرار کنند و مشکلات را با هم حل کنند. همه اینها به ما اجازه می دهد نتیجه بگیریم که دوستی زن و مرد اصلاً افسانه نیست بلکه یک ضرورت واقعی در دنیای مدرن است.
