هر والدینی به دقت گفتار فرزندان خود را کنترل می کنند و همیشه آماده اظهار نظر درباره آنها هستند. اگرچه آنها در گفتارهای خود کنترل نمی کنند. و اغلب آنها چنین عباراتی را اجازه می دهند که نه تنها ناخوشایند است ، بلکه صریحاً برای نسل جوان مضر است. والدین باید به طور جدی در مورد نحوه درک یک عبارت خاص توسط کودک فکر کنند.
"شما همه بابا خود هستید" یا "و چه کسی اینطور رفتی؟" نمی توانم تصور کنم"
این عبارات معمولاً عصبانیت ، ناامیدی یا ناامیدی را منتقل می کنند. اساساً ، برای یک کودک ، این بدان معنی است که شما به سادگی با پسر یا دختر خود شانس ندارید. در کودکان ، این باعث احساس اضطراب و تنهایی ، و در سنین بالاتر ، عصبانیت می شود.
"من هیچ وقت برای شما ندارم"
این عبارت برای افراد در هر سنی توهین آمیز است ، نیازی به ذکر کودکان نیست. دفعه بعدی ، به سادگی ، کودک به طریقی دیگر به دنبال جلب توجه خواهد بود. از این گذشته ، با صدای شیشه های شکسته یا فریاد گربه ، مادر مانند یک زن زیبا می دود.
"به تو ربطی ندارد"
گاهی این عبارت با لحنی آرام و حتی خیرخواهانه تلفظ می شود. منظورم این است - وقتی بزرگ شوید ، خواهید فهمید. اما این باعث نمی شود خطر کمتری داشته باشد. برای برخی از کودکان ، نادانی نقطه شروع روان رنجوری است. از نظر دیگران ، دلیل شکل گیری چنین ویژگی های شخصیتی مانند سوicion ظن و بی اعتمادی است. و این اتفاق می افتد که کودک از پرسیدن سالاتی که به او علاقه مند هستند دست می کشد. و سپس والدین تعجب می کنند که چرا او اینقدر بی تفاوت بزرگ شده است.
"خوب ، کجا می روی"
چرا والدین این حرف را می زنند؟ بعضی اوقات از سر ترحم برای فرزندشان. گاهی اوقات از اشتیاق برای نگه داشتن در کنار شما. اما بیشتر اوقات زیرا آنها واقعاً توانایی او را باور ندارند. به هر طریقی ، سطح آرزوهای کودک از این امر می تواند بسیار تغییر کند. اگر بزرگسالان برای این تلاش ارزش قائل نیستند و از شکست مطمئن هستند ، دستیابی به چیزی بسیار دشوار است.
"حقیقت را بگو"
چنین الزامی همیشه به نتایج معکوس منجر می شود ، به ویژه هنگامی که با تهدید همراه باشد. همه اینها باعث ایجاد وضعیت فشار ، کنترل مداوم می شود. صراحت و صداقت در فضایی با اعتماد ، ملایمت و تحمل شرایط مختلف وجود دارد.
"همه به شما خواهند خندید"
غریبه ها ، واقعی و خیالی ، به گونه ای با کودک رفتار می کنند که برخی والدین تربیت عملکرد را کاملاً به "آنها" منتقل می کنند. کودک با چنین تربیتی شروع به ترس از غریبه ها می کند ، در برقراری ارتباط احساس ناامنی می کند یا نسبت به دیگران پرخاشگری می کند.
"آنها چیزهای خوب را به شما نمی آموزند"
ما می خواهیم فرزندمان دوستان زیادی داشته باشد. فقط این دوستان باید به تمام معنا مثبت باشند. اما اشتیاق ما برای انتخاب از بین دوستان احساس قدردانی را در کودکان ایجاد نمی کند. آنها گوشه گیر می شوند ، کمتر به والدین خود در مورد روابط با دوستانشان می گویند و به تدریج دور می شوند.
"بچه ها هستند."
بدون شک بسیاری از کودکان در جهان هستند که از زیرکی و توانایی بالاتری برخوردار هستند. و البته قابل تحسین هستند. به هیچ وجه نباید آنها را با فرزند خود مقایسه کنید. این همان چیزی است که شوهر تمام وقت همسایه خود را تحسین می کند و آن را با همسرش مقایسه می کند.
"چند مشکل دارید؟"
با گذشت زمان ، کودک عادت می کند مشکلی ایجاد نکند و حتی افکار و احساسات خود را با هم تقسیم نمی کند. این اغلب در طول زندگی ادامه دارد و به تمایل به افسردگی تبدیل می شود.
