در دوران کودکی ، دوستی ها به طبیعی ترین شکل شکل می گیرند. شما در آپارتمان های همسایه زندگی می کنید ، والدین شما دوست هستند ، یا به همان گروه کودکستان می روید - این برای دوست شدن شما کافی است. برقراری روابط دوستانه در بزرگسالی بسیار دشوارتر است. ما در بزرگسالی روزانه با تعداد زیادی از افراد جدید در ارتباط هستیم ، اما این تماس ها دلیل بر روابط و دوستی بیشتر نیست.
دستورالعمل ها
مرحله 1
وقتی بزرگ می شویم ، درک ارزش دوستی را شروع می کنیم و به دنبال نزدیک شدن به هر یک از کسانی نیستیم که در مسیر زندگی با ما روبرو می شوند. ما حتی نمی دانیم نام همسایگانمان چیست و برای ما دلیلی برای روابط دوستانه نزدیک ، تماس روزانه با همکاران در محل کار وجود ندارد. لذت بخش و شگفت آورتر دیدار با شخصی است که بلافاصله همدردی را برانگیخته و بلافاصله نسبت به او احساس اعتماد و تمایل به ارائه دوستی می کنید.
گام 2
اگر به این شخص علاقه دارید و به او احساس علاقه می کنید ، اگر می خواهید او را بهتر بشناسید و تحت تأثیر افکاری که او هنگام ملاقات شما ابراز کرده تحت تأثیر قرار بگیرید ، پس نباید خجالتی باشید. شما همچنین باید با ارائه استدلال های خود و ابراز عقیده خود صریحاً از گفته های وی حمایت کنید. شما به عنوان بزرگسال باید شباهت مواضع خود را در مورد موضوعات اصلی زندگی به یکدیگر نشان دهید و سپس با ارتباطات رو در رو همدردی متقابل را تقویت کنید.
مرحله 3
این به معنای صمیمیت نیست ، کافی است دوست جدید خود را دعوت کنید تا مکالمه را روی یک فنجان کافه یا در هنگام ناهار مشترک در یک کافه یا رستوران ادامه دهد. با این حال ، می توانید هنگام راه رفتن با هم گپ بزنید. به طور خلاصه در مورد خودتان ، در مورد سرگرمی ها و اصول زندگی خود بگویید ، باید به همزبان خود فرصت دهید نظر خود را در مورد شما شکل دهد و او را به خود علاقه مند کند.
مرحله 4
پس از اطمینان از اینکه شخصی برای شما جالب است ، موقعیت و اصول او به شما نزدیک است ، جامعه وی جالب است ، می توانید در این مورد صریحاً به او بگویید و پیشنهاد ادامه آشنایی را بدهید. مشخص نیست که آیا اولین علاقه و همدردی متقابل شما به دوستی محکم تبدیل خواهد شد یا خیر ، اما هرگز نباید فرصتی را از دست داده و لذت برقراری ارتباط با یک شخص جالب را از خود سلب کنید.
