احتمالاً افراد کمی هستند که از کودکی طولانی گذشته ، زمان بازی های بی دغدغه ، سرگرمی بی مزاحم با مهر و محبت یاد نکنند. اما آیا واقعاً بازی های کودکان بسیار سبک و ساده است؟ آیا آنها معنی خاصی ندارند ، آیا برای شکل گیری و رشد طبیعی کودک مهم نیستند؟
این سوال توسط بسیاری از روانشناسان کودک مطرح شده است. همانطور که بازی های حیوانات (چه جوان و چه بزرگسال) رفتار "جدی" آنها را شبیه سازی می کنند: یک بچه گربه یک تکه کاغذ را روی یک رشته می گیرد ، توله سگها گاز می گیرند ، - بنابراین بازی های کودکان انسان را می توان تمرین فعالیت های دروغین نامید در آینده برای آنها پیش رو است. انواع اصلی بازی هایی که از فعالیت بزرگسالان تقلید می کنند می توانند در رفتار کودکان در نظر گرفته شوند؟
شاید برای کودکی از یک تا سه ساله ، علاقه اصلی به بازی ، دستکاری در اسباب بازی ها ، تحقیق باشد. جغجغه ، ماشین روی چرخ ، خرس عروسکی ، عروسک نه تنها وسیله تفریحی و تفریحی برای او نیست. اسباب بازی برای یک کودک ، اول از همه ، یک موضوع تحقیقاتی است. کودک جهان را کشف می کند. او در آینده نیز همین کار را می کند ، بزرگ می شود و بزرگسال می شود. اسباب بازی جدید تحت معاینه کامل قرار می گیرد ، احساس. کودکان اغلب حتی آن را می چشند. سپس آنها ویژگی های عملکردی اسباب بازی را کشف می کنند: شما می توانید با یک جغجغه جغجغه بزنید ، می توانید یک ماشین را رول کنید ، یک خرس را می توان در آغوش گرفت و با آن خوابید ، یک عروسک را می توان تکان داد و در یک گهواره گذاشت. کودک اغلب تشنگی خود برای دانش را بیشتر می کند: یک اسباب بازی را می شکند تا ببیند چه چیزی درون آن است.
آیا این درست نیست که روند تسلط بر اسباب بازی توسط کودک بسیار یادآور روند تحقیق به طور کلی ، بنابراین ذاتی انسان است؟ اول ، مطالعه خصوصیات خارجی موضوع ؛ سپس - آنچه می توانید با آن انجام دهید ، برای چه سازگار است. مسلماً شیئی که برای هیچ چیز خوب نباشد مورد استفاده انسان نخواهد بود؛ بنابراین کودک به سرعت به اسباب بازی ای که نیاز او را برآورده نکند علاقه خود را از دست خواهد داد: اگر نمی توانید با آن بدوید ، با آن صداهایی ایجاد کنید ، به نوعی از رفتار بزرگسالان تقلید کنید. در یک کلمه - بازی کنید. و حتی شکستن اسباب بازی ها الگویی از رفتار اکتشافی فردی است که از روابط علت و معلولی اشیا و پدیده ها متعجب است.
بنابراین ، ترجیحی که کودک در سنین پایین به اسباب بازی می دهد ، تصادفی نیست. پس از آن بود که مهارت های شناختی او شکل گرفت که به لطف آن شخص منطقی شد. از نوزادی ، که همه علایق او به غذا کاهش می یابد ، کودک ، یاد گرفته است که چگونه با اسباب بازی کار کند ، به یک محقق تبدیل می شود که به طور فعال دنیای اطراف خود را می آموزد.
کودک بزرگ می شود ، با کودکان دیگر تماس می گیرد ، با آنها تعامل می کند. و در دوره 5 تا 6 سال ، سایر عملکردهای بازی - اجتماعی - به چشم می آیند. پانزده ، برچسب زدن ، پنهان کردن و جستجوی مرد نابینا - در تمام این بازی های مشترک ، کودکان نه تنها انرژی خود را می دهند ، بلکه ویژگی هایی را که برای وجود یک فرد در جامعه ، برای فعالیت مشترک و هدفمند یک گروه لازم است ، به دست می آورند. از مردم.
در چنین بازی هایی ، نقش ها به وضوح تعیین می شوند: "راننده ای" انتخاب می شود که سایر شرکت کنندگان را جستجو می کند ، آنها را جلب می کند. انتخابات ، از نظر کودکان ، صادقانه برگزار می شود: با کمک قافیه شمارش. این آیین کاملاً رعایت می شود: اگر شرکت کننده ای به دلایلی نیاز به ترک بازی برای مدتی داشته باشد ، فریاد می زند: "Churiki!" هر کسی که پیشنهاد بازی پنهان کردن ، برچسب زدن و سایر بازی ها را داشته باشد حق دارد فوراً بگوید: "Chur ، not water!". در "zhuhvaniya" دیده می شود ، با شکستن قوانین ، سانسور می شود. هنجارهای فعالیت اجتماعی به این ترتیب شکل می گیرد: آمادگی برای پیروی از قوانین ؛ به رسمیت شناختن یک استثنا در قانون در برخی موارد ، اما با رعایت تشریفات لازم اجباری است. انصاف و برابری شرکت کنندگان در بازی.
بنابراین ، بازی های کودکان - برای هر سنی خاص خود ، بیشتر و پیچیده تر ، - یک عامل مهم ، اگر نه اصلی در آماده سازی کودک برای بزرگسالی و عملکرد طبیعی یک فرد در جامعه است.
