بحران نوجوانی که از 11 تا 13 سالگی آغاز می شود ، برای والدین بدترین دوره است. حتی اگر مراحل قبلی بزرگ شدن دردسر زیادی ایجاد نکرده باشند ، کودکان بزرگسال شروع به ارائه شگفتی های ناخوشایند می کنند. چگونه با شورشیان جوان کنار بیاییم؟
بحران نوجوانان با دو ویژگی همراه است: میل به استقلال و بلوغ. هر دو م componentsلفه باعث ناراحتی قابل توجهی در زندگی خانوادگی می شوند. کودک شروع به دفاع از آزادی خود می کند و در حالی که با والدین خود درگیر می شود ، همزمان یک مبارزه داخلی ، تغییراتی در بدن او ، موج هورمونی را تجربه می کند. شما می توانید روند دشوار بزرگ شدن را صاف و یا تشدید کنید.
با وجود همه "مورد ضرب و شتم" در مورد حقوق این نوجوان ، او هنوز هم به خواب و تغذیه نیاز دارد. رشد سریع به انرژی نیاز دارد که از تغذیه مناسب و استراحت مناسب ناشی می شود. اما رفتن به رختخواب مانند روزهای خوب خوب کار نخواهد کرد. وظیفه شما این است که معنای آنچه را از نوجوان می خواهید به او انتقال دهید.
کودک بزرگ شده است و به آزادی عمل بیشتری نیاز دارد. اجازه ندهید این خیلی خشن باشد. مرزهای خاصی ایجاد کنید که نباید از آنها عبور کرد ، اما در این مرزها فضای مانور را بگذارید. به خودتان اجازه دهید برخی تصمیمات را بگیرد و در مقابل آنها مسئولیت پذیر باشید.
شما از شکافی که بین شما و فرزندتان بوجود آمده است می ترسید. اما سعی نکنید او را به زور به خود گره بزنید. چند سال طول می کشد و او دوباره می خواهد با شما باشد. حالا او برای طعم استقلال ، برای برداشتن اولین قدم ها در بزرگسالی ، برای پر کردن اولین دست اندازها ، به فاصله ای نیاز دارد.
برای جلوگیری از چرخش غیرقابل تصور تمایل به استقلال ، از تمایل به استقلال جلوگیری کنید. بگذارید نوجوان شما دارای یک حوزه نفوذ باشد که در آن نخواهید رفت. در چیزهای او فرو نروید ، بدون در زدن وارد اتاق نشوید ، بیایید مقدار کمی پول را به صلاحدید او بیندازیم.
فکر نکنید که بستن نوجوان شما را آرام می کند. تنبیه بدنی فقط درگیری های خانوادگی را تشدید می کند. نوجوان با شما پرخاشگرانه و بی اعتمادی رفتار خواهد کرد و حتی ممکن است از خانه فرار کند. اما مجازات رفتارهای غیرقابل قبول نیز ضروری است. به عنوان مجازات ، می توانید یک نوجوان را از یکی از لذت های او محروم کنید: اینترنت ، تلویزیون ، راه رفتن با دوستان و غیره. اگر به یک نوجوان بگویید که در صورت این عمل تحریم های خاصی را دریافت می کند ، پس باید به قول خود عمل کنید. از این نتیجه می شود که تهدیدهای پوچ باید برای خود نگه داشته شود و "مجازات های" عادلانه باید اعمال شود.
مانند یک بزرگسال با نوجوان خود صحبت کنید. با آرامش ، احترام ، منطقی. نظر او را جویا شوید ، در مورد برخی موارد مشورت کنید ، اخبار و تجربیات خود را به اشتراک بگذارید. اما زیاده روی نکنید. جزئیات درگیری شما با همسر و فرزندتان جای بحث ندارد. بدون آن برای او آسان نیست.
به افراط دیگر نروید. برخی از والدین بر این باورند که اگر مانند فرزندان خود لباس بپوشند ، با استفاده از زبان عامیانه نوجوانان رفتار و گفتگو کنند ، اعتماد و احترام پیدا می کنند. در عمل ، این رفتار دافعه آور است و باعث سردرگمی و دوست نداشتن می شود.
در این سن ، کودک باید اهداف و برنامه های خاص خود را برای دستیابی به آنها داشته باشد. شما می توانید به تعیین یا ارائه انتخاب برای خود نوجوان کمک کنید. می توانید برخی از ادبیات را در این زمینه توصیه کنید یا کتابی در مورد آن بیاندازید.
دعوت به آزادی به معنای این نیست که فرزند شما دیگر به شما احتیاج ندارد. نوجوان شما بیش از هر زمان دیگری به توجه ، حمایت و توصیه های خردمندانه شما نیاز دارد. نزدیک باشید ، برای گفتگو باز باشید و اگر از شما خواسته می شود دست کمکی به شما بدهد.
