یک ضرب المثل معروف می گوید: "آنچه داریم ، آن را حفظ نمی کنیم ؛ وقتی ضرر می کنیم ، گریه می کنیم". این امر به ویژه در مورد احساساتی که مردم پس از مرگ اقوام و دوستانشان تجربه می کنند صادق است.
حضور در مراسم خاکسپاری غالباً نه تنها باعث اندوه ، بلکه تعجب آور نیز می شود. در این رویداد غم انگیز ، شما می توانید با افرادی ملاقات کنید که هیچ کس به آنها شک نداشته باشد که آن مرحوم را می شناسند و دوستش دارند. این تصور ایجاد می شود که بعد از مرگ فرد ارزش بیشتری نسبت به زندگی خود شروع می کند. با این حال ، احساسات مشابهی توسط دوستان و آشنایانی که به طور مداوم با آن مرحوم ارتباط برقرار می کنند ، و حتی گاهی اوقات حتی اقوام که با او زندگی می کنند ، تجربه می شوند - آنها ناگهان متوجه می شوند که برای شخصی که از دست داده اند چقدر عزیز بوده اند.
مزایا و معایب
هر شخص شایستگی خاصی دارد. اما هیچ کس کاملاً عاری از نقص نیست ، بنابراین ، در برقراری ارتباط با کسی ، حتی با نزدیکترین فرد ، ناگزیر لحظات ناخوشایندی بوجود می آیند. مردم را آزار می دهد ، ناراحتی ایجاد می کند.
مزایا باعث طرد نمی شوند - برعکس ، آنها شرایط راحتی را برای دیگران ایجاد می کنند ، بنابراین ، آنها کاملا مسلم تلقی می شوند. مردم تمایل ندارند به خصوصیات نزدیکان و دوستان خود که برای آنها مناسب است توجه کنند.
وقتی شخص می میرد ، هیچ لحظه آزار دهنده ای وجود ندارد ، اما آن ویژگی های مطبوعی که او در اختیار دارد ، باقی نمی ماند و از این گذشته ، عزیزان به مظاهر آن عادت کرده اند. پوچی بوجود می آید که باعث تحریک و آزار شما خواهد شد - "ناگهان" معلوم می شود که این امر با پدر ، برادر یا دوست خوب بوده است ، اما اکنون چنین نخواهد شد.
به عنوان مثال ، کسی ممکن است به این واقعیت عادت کند که یک همکار همیشه محل کار خود را برای او آماده می کند ، و آن را مسلم می داند ، بدون اینکه متوجه شود ، اما در عین حال او قطعاً به هر یک از عادت های ناخوشایند خود توجه خواهد کرد. اما پس از تشییع جنازه هم اتاقی اش ، او به کار می آید و می فهمد که محل کار آماده نیست … همیشه "احساس خلا of" خیلی عملی نیست ، اما همیشه همراه با از دست دادن یکی از اقوام ، دوست و حتی یک آشنا است.
مکانیسم محافظت از حافظه
حافظه ، تصویر مرحوم را حفظ می کند ، که به طور تصادفی "نور" نامیده نمی شود. روان انسان دارای چندین مکانیسم دفاعی است که یکی از آنها جلوگیری از خاطراتی است که باعث احساسات منفی می شود.
هنگامی که افراد عزیزان مرحوم را به یاد می آورند ، حافظه "غالباً" لحظات مثبت را "پرتاب" می کند. به همین دلیل پسر به یاد نمی آورد که چگونه با مادرش درگیر شده است - او به یاد می آورد که چگونه او را در کودکی نوازش کرده ، چگونه از او مراقبت کرده است.
با انسداد خاطرات منفی از آن مرحوم و یادآوری قسمتهای عمدتاً خوشایند از گذشته ، فرد شروع به ارزش گذاری برای مرحوم می کند بیش از طول زندگی.
