اغلب می توانید بشنوید که مجازات کودک به ویژه از نظر جسمی غیرممکن است. در عین حال ، آنها اصرار دارند که شما باید بتوانید همه چیز را با کلمات توضیح دهید ، و مجازات ها روان را ضربه می زند.
این دیدگاه در نیمه دوم قرن بیستم رواج یافت. محبوب کننده فعال آن بنجامین اسپوک بود که طبق کتاب او بسیاری از والدین برای تربیت فرزندان خود هجوم آوردند. با این حال ، اکنون مشخص شده است که این معیار بیشتر در خیال کار می کند تا در عمل. آنها توجه خود را به این امر آغاز کردند خصوصاً وقتی معلوم شد که پسر اسپوک که با روحیه این تعلیم و تربیت پرورش یافته است ، نمی خواهد پدرش را بشناسد و متعاقباً خودکشی کرد.
افسوس ، این درست است. کودکانی که در محیطی بسیار نرم رشد کرده اند از نظر روحی بسیار آسیب پذیرتر از افرادی هستند که به طور دوره ای مجازات می شوند. در جوامع نزدیک به طبیعت ، تنبیه بدنی امری عادی است ، اما بهداشت روانی کودکان و افراد مسن این جامعه بسیار برتر از سلامتی همتایان متمدن آنها است که ایده های عدم خشونت را می خوانند. و این در حالی است که زندگی این افراد نسبت به ساکنان شهر بسیار سخت تر است.
مجازات بدنی خفیف ، مانند سیلی یا سیلی به صورت ، رایج ترین رشته در بین این افراد است. بله ، و وقت هم داشتیم ، بچه ها می توانستند از پدربزرگ سختگیر یک قاشق به پیشانی برای رفتارهای ناشایست روی میز بگیرند. متعاقباً ، این کودکان بزرگ شدند و معجزه کردند ، هم در زمان صلح و هم در جنگ ، نشاط عظیم را در همه جا نشان دادند.
و آخرین تحقیقات از سراسر جهان ثابت کرده است که محکومیت مجازات بدنی ، به ویژه و مجازات به طور کلی ، یک اختراع در جامعه مدرن است که بیش از کمک به آن آسیب می رساند.
در جوامع بدوی و قبیله ای ، چنین چیزی وجود ندارد ، زیرا این افراد بیش از ساخت و سازهای مبهم رویابینان متمدن ، به عمل اعتماد دارند. اگرچه ، شایان ذکر است که مجازات های عمومی ، مانند شکنجه های وحشیانه ای که در اروپا در دوران تعصب مذهبی بوده است (و هنوز هم در جوامع بسته مذهبی - توتالیتر اعمال می شود) ، در آنجا نیز انجام نمی شود.
