بزرگ شدن یعنی به رسمیت شناختن ، برقراری ارتباط مساوی با بتهای خود. بنابراین نوجوانان فکر می کنند. فقدان صلاحیت و تجربه زندگی می تواند یک شوخی بی رحمانه با "کودک بزرگسال" تازه ظاهر شده بازی کند. بزرگسالان از لحاظ زمانی برای بالغ به نظر رسیدن کاری انجام نمی دهند و نوجوانان برای به دست آوردن صدا و احترام دیگران تلاش زیادی برای پیرتر نشان دادن می کنند. پس آیا باید در سنین پایین بزرگ شوید؟
مشكل كودكان امروز تمایل آنها به بزرگتر شدن هر چه سریعتر است. با این حال ، بزرگسالان غالباً با تلخی فکر می کنند که بازگشت زمان غیرممکن است. و چرا آنها او را چنان عجله کردند - این سوال اصلی است.
بزرگسالان … کودکان؟
جوانان ایده آل هستند: تبلیغات توسط آنها هدایت می شود ، حتی کسانی که سن بالاتری دارند سعی در کپی کردن آنها می کنند و جدی بودن را کسالت می نامند.
انسان مدرن عجله ای برای بزرگ شدن ندارد. این را نوشته های نوجوانان ثابت می کنند. تا حدی ، همه افراد کودک باقی می مانند ، اما تعادل بین مسئولیت و بازی لازم است. سوال اصلی آمادگی برای بزرگ شدن است.
ترس از کنار آمدن با وظایف ، عدم توانایی محافظت از خود و تمایل به پنهان شدن در زیر پتو از مشکلات ، فارغ از تعداد سالهای زندگی ، همه را تهدید می کند. غالباً ، حتی افراد بالغ نیز خود را بزرگسال نمی دانند.
تعریف روشنی از بزرگسالی وجود ندارد.
- این افراد معقول ، اما بیشتر کسل کننده هستند که مجبور به انجام کارهای معمول می شوند.
- با این حال ، بزرگسال بودن توانایی وفادار ماندن به کودکی است ، اما تلاش نمی کند تا برای همیشه در کودکی باقی بماند.
حتی با بزرگتر شدن ، کودکان همچنان از والدین خود حمایت مالی می کنند. به دلیل دوره آموزش طولانی تر ، جوانان دیرتر شروع به کار می کنند. مرزهای بین بزرگسالان و نوجوانان تارتر می شود.
بزرگسالان: افتخار افتخاری یا یک رویای لوله ای؟
پیش از این ، تمایل به بزرگسالی با این واقعیت توضیح داده می شد که فقط از این طریق امکان اعلام خود وجود داشت. یک قرن پیش ، وضعیت کودک وجود نداشت. از هشت سالگی ، کودکان قبلاً زندگی مستقلی داشتند ، شاگرد می شدند و به والدین خود کمک می کردند.
زندگی مدرن یا وضعیت یک بزرگسال را بی ارزش می کند و یا آن را دست نیافتنی می کند. واقعیت دور از آرزوها است ، بنابراین مرد جوان به دنبال ورود به بزرگسالی نیست. بار مسئولیت ، جدا شدن از رویاها برنامه چندان جذابی نیست.
شروع بزرگسالی برای همه متفاوت است. معمولاً این انتقال پس از یک واقعه مهم ، پس از واقعیت احساس می شود. و هر کدام داستان شخصی خود را دارند.
کودک معتقد است که جهان باید خواسته های او را برآورده کند. بنابراین ، والدین مطمئن هستند که باید فرزندان خود را در تمام وقت ، توجه و منابع خود قرار دهند تا به اندازه کافی آنها را برای یک زندگی مستقل آماده کنند.
اما بزرگسال ماندن همیشه و در همه جا غیرممکن است. و این برای بهترین هاست. رشد شخصی در توانایی ترکیب مسئولیت با بی احتیاطی ، بازی با جدیت و گشودگی با فاصله لازم نهفته است.
کودک فقط با اعمال خودش می تواند شروع به بزرگ شدن را تسریع کند. عملکرد خوب در هر پایه ، خودآموزی در خانه برای جلوتر بودن از برنامه درسی مدرسه ، یا اختراع خودتان هم به زمان و هم توانایی نیاز دارد. اما مدام فکر کردن در مورد سرعت بخشیدن به مرور زمان و صحبت کردن فقط در این مورد یک اشتباه بزرگ است.
فرد باید در هر لحظه زندگی کند و برای تعقیب آینده وقت را از دست ندهد. هر لحظه زیباست. هر سن مزایای خاص خود را دارد و عجله در ترک یکی ، تغییر دادن آن به سن دیگر موقعیت اشتباهی است.
