در زندگی والدین ، زمانی فرا می رسد که کودکان بزرگ می شوند و به عنوان خانواده خود جداگانه زندگی می کنند. آنها به طور مستقل مشکلات روزمره و فعلی خود را حل می کنند ، و تجربه زندگی خود را غنی می کنند.
استقلال
زندگی مشترک با والدین اجازه نمی دهد فرزندان استقلال خود را نشان دهند. بر اساس لحظه مسکن ، والدین و نه فرزندان صاحب خانه هستند. بنابراین ، همه مشکلات روزمره توسط مادر یا پدر حل می شود.
در بیشتر موارد ، نظر بچه های مشترک زندگی در نظر گرفته نمی شود. والدین مشورت با فرزندان خود را در مورد حل مسائل مربوط به نگهداری از خانه ، غذا و … لازم نمی دانند. در نتیجه ، کودکان به این واقعیت عادت می کنند که والدینشان همه چیز را برای آنها تصمیم می گیرند و برای حل مسائل پیش آمده تلاشی نمی کنند.
زندگی در کنار پدر و مادرشان ، بچه ها برای به دست آوردن مسکن خود تلاش نمی کنند. آنها از همه چیز راضی هستند ، راحت هستند. پس از به دنیا آوردن فرزندان خود ، آنها قادر نخواهند بود استقلال عمل را در آنها ایجاد کنند ، آنها نمی توانند الگوی مثبتی برای آنها باشند. آنها همچنین از والدین خود زندگی خواهند کرد.
پسر ، با پدر و مادر خود زندگی می کند و از قبل خانواده خود را دارد ، تلاش نمی کند که یک استاد تمام عیار خانه شود. در زندگی روزمره ، چنین شوهری کاملاً با مسائل اقتصادی سازگار نیست. در صورت از دست دادن پدرش ، او یک روند پیچیده سازگاری با زندگی مستقل در بزرگسالی را تجربه خواهد کرد. اگر نتواند خود را وفق دهد ، ممکن است خانواده خود را از دست بدهد ، زیرا کاملاً تأمین هزینه های آن را نخواهد کرد.
درگیری ها
هنگامی که دو یا چند نسل با هم زندگی می کنند ، مشکلات روابط همیشه بوجود می آیند. نسل قدیمی فکر می کنند که زندگی را بهتر می دانند و با این حق تلاش می کنند زندگی فرزندانشان را مدیریت کنند. از طرف دیگر ، کودکان می خواهند زندگی خود را داشته باشند ، بنابراین به مراقبت بیش از حد والدین اعتراض می کنند. در برابر این زمینه ، موقعیت های درگیری بوجود می آیند.
اگر در یک خانواده بزرگ چندین زن وجود داشته باشد ، ممکن است در تقسیم قلمرو یک آپارتمان یا خانه مشکلاتی ایجاد شود. هر زنی می خواهد معشوقه شود ، خودش تصمیم بگیرد چه چیزی و چه موقع آشپزی کند ، چه کاری و چه وقت انجام دهد. فقط نشان دادن خرد زنان مسن به توزیع صحیح مسئولیت ها در خانه کمک می کند. زن جدا از پدر و مادرش زندگی می کند ، به سرعت خود را با زندگی خانوادگی وفق می دهد. علاوه بر این ، به او احساس اعتماد به نفس در موقعیت خود به عنوان معشوقه خانه می دهد.
هنگام تربیت فرزندان در یک خانواده چند نسلی ، ممکن است در روش های فرزندپروری مشکلاتی وجود داشته باشد. کاهش نیازهای همه اعضای خانواده به یک سیستم دشوار است. کودکانی که الزامات متفاوت آنها از بزرگسالان به آنها تحمیل می شود ، در برقراری ارتباط فرصت طلب می شوند و رفتار خاصی ندارند.
