روان کودک در هر سنی بسیار آسیب پذیر است. استرس ها ، ترس ها ، تظاهرات منفی زندگی پیرامونی تأثیر منفی در شکل گیری وضعیت روانی ، شخصیت او دارد.
مشکلات خانوادگی
خانواده بنیادی است که کل زندگی کودک بر اساس آن بنا شده است. رابطه بین فردی بین والدین و فرزندان نحوه شکل گیری مدل رفتار خانوادگی کودک را تعیین می کند.
والدین باید توجه داشته باشند که کودک یاد می گیرد با آنها ارتباط برقرار کند. این والدین هستند که نمونه ای از رفتار را برای کودک ارائه می دهند. بر این اساس ، اگر مادر و پدر دائماً قسم می خورند ، یکدیگر را نام می برند ، با هم دعوا می كنند ، پس كودك این را به عنوان هنجار ارتباط در خانواده می فهمد. در عین حال ، چنین رابطه والدین آسیب های جبران ناپذیری بر روان کودک وارد می کند.
در خانواده آینده خود ، کودک شروع به ایجاد همان روابطی خواهد کرد که در کودکی مشاهده کرده است. با شنیدن نفرین از پدر و مادرش ، او شروع به صحبت کردن با فرزندان خود به روشی مشابه خواهد کرد.
نگرش والدین به یک پسر یا دختر نیز برای رشد آنها بسیار مهم است. اگر مادر یا پدر با استفاده از کلمات فحش بر سر فرزندشان فریاد می کشند ، این امر منجر به شکل گیری شخصیت فرومایه کودک می شود. متعاقباً ، باور كردن به توانایی هایش برای او دشوار خواهد بود ، او به عنوان یك فرد از نظر روانی نامتعادل رشد خواهد كرد.
اگر در یک خانواده دو یا چند فرزند وجود داشته باشد ، نگرش والدین نسبت به آنها باید یکسان باشد. در غیر این صورت ، کودکی که کمتر به او توجه می شود احساس نقص ، "اشتباه" می کند. او سعی می کند عشق بزرگسالان را بدست آورد. او که به این هدف نرسیده بود ، از والدین و سایر فرزندان خود احساس خشم می کند. با گذشت سالها ، برگشت این نگرش منفی بسیار دشوار خواهد بود.
مشکلات دیگر
روان کودک می تواند با نگرش منفی افراد اطرافش آسیب ببیند. اینها می توانند همسالان در کودکستان یا مدرسه ، معلمان ، همسایگان باشند. والدین باید دایره اجتماعی فرزند خود را پیگیری کنند.
با کوچولوی خود دوست شوید. بنابراین شما قادر خواهید بود رابطه او را کنترل کنید.
مهم است كه معلم یا معلم كلاس چگونه روابط بین فردی كودكان را در گروه ایجاد می كند. او باید از آسیب رساندن سایر کودکان به یک کودک جلوگیری کند. بی عملی یک بزرگسال منجر به نقض روان کودک تحت آزار و شکنجه می شود ، این می تواند عواقب ناگواری را به همراه داشته باشد. علاوه بر این ، سایر کودکان می آموزند که از این طریق می توانند برتری غیر مستحق کسب کنند.
وقتی کودک ذاتاً یک رهبر باشد ، ناخودآگاه برای رهبری در گروهی از کودکان تلاش خواهد کرد. اگر این اتفاق نیفتد ، کودک ممکن است شکستن کلیشه رفتار را تجربه کند. وی برای زنده ماندن در چنین لحظه ای به کمک بزرگسالان نیاز خواهد داشت.
