کودکان کوچک مسئولیتی در قبال خود ندارند. نمی توانید به اطمینان آنها اطمینان کنید. آنها قادر به ارزیابی پیامدهای عملکرد خود نیستند. در این راستا ، ممکن است شرایطی پیش بیاید که کودکان با ماندن در خانه بدون نظارت بزرگسالان نتوانند از پس آن برآیند.
ابتدا باید تصمیم بگیرید: در چه سنی می توان کودک را در خانه تنها گذاشت؟ چنین سوالاتی والدین را بسیار نگران می کند. روانشناسان می گویند انجام این کار معمولاً نامطلوب است. همه کودکان متفاوت هستند و گاهی اوقات ، وقتی تنها می مانند ، دچار ترس ، کمرویی و … می شوند.
اگر نیازی باشد س Anotherال دیگر. به عنوان مثال ، یک مادر تنها نمی تواند تمام وقت در کنار فرزندش باشد. او مجبور است کار کند و هیچ پولی برای استخدام پرستار بچه وجود ندارد. با این حال ، ترک کودکی در خانه بین یک تا پنج سال توصیه نمی شود.
کودک کوچک از خود بعنوان یک فرد جدا مطلع نیست. او می تواند خودش را فقط در رابطه با والدین و آشنایانش احساس کند. و اگر روزی مادری حتی برای مدت کوتاهی از دید خارج شود ، این امر باعث ایجاد استرس در کودک می شود.
بگذارید به والدینش بگوید که می تواند با آرامش تنها بماند. چنین شناختی از کودک زیر 5-6 سال نباید جدی گرفته شود ، زیرا او هنوز از مسئولیت آگاهی ندارد. وقتی او تنها باشد ، ممکن است ایده ای دیوانه وار به ذهن او خطور کند ، که شروع به تحقق می کند و عواقب آن چه خواهد بود ، والدین هنگام بازگشت به خانه متوجه می شوند.
در زمان های قدیم ، کودکان خردسال اغلب تنها می ماندند و برای اینکه نترسند ، عروسک برای آنها ساخته می شود. این یک اسباب بازی اسم حیوان دست اموز بود. بچه او را به مشت فشار داد تا گوش هایش بیرون بماند و بتواند به اسباب بازی چیزی بگوید ، شادی ها و مشکلاتش را بگوید. وقتی اسباب بازی درست کردند ، حتماً صلیبی درست کردند که یک طلسم برای کودک بود. و اینکه چقدر در زمان ما مرتبط خواهد بود ، لازم است به صورت جداگانه بدانیم.
کودکان از طرق مختلف رشد می کنند و در مواقعی که کودک خود را تنها بگذارند ، والدین باید براساس آمادگی کودک تصمیم بگیرند. والدین باید از آماده بودن فرزندشان مطمئن باشند. برخی توانایی تنها ماندن از پنج سالگی را نشان می دهند ، در حالی که دیگران در سن چهارده سالگی آماده این کار نیستند. همه اینها به اعتماد به نفس ، رشد مهارت ، شجاعت و … بستگی دارد. نگاه دقیق تری به کودک بیندازید. اگر او از چنین پیشنهادی خودداری کرد ، مهم نیست که به چه شکل به نظر می رسد ، این باید به تعویق بیفتد.
برای سرعت بخشیدن به روند کار ، باید زمان و حداقل نیم ساعت هر روز وقت بگذارید تا وقت خود را به آن اختصاص دهید: گفتگو ، بازی ، بحث در مورد موضوعات مختلف. چنین اعمالی کودک را آرام می کند و اطمینان می دهد که حداقل مدتی در کنار او خواهید بود.
برای آماده سازی کودک برای چنین مرحله حیاتی ، لازم است از قبل اطلاعاتی را ارائه دهید: به کجا می روید ، برای چه مدت و آنچه را که توصیه می کنید انجام دهید. اگر کودک در مشکل است ، لازم است به طور مستقل طیف وسیعی از فعالیت ها را برای این دوره برای او انتخاب کنید.
توصیه می شود برخی از راه های ارتباطی را با او ترک کنید و در موارد اضطراری به او آموزش دهید. از همان ابتدا ، این امر منجر به این واقعیت می شود که تماس ها اغلب انجام می شود ، کودک والدین خود را بررسی می کند و خود را آرام می کند. از این موضوع عصبانی نشوید. وارد حالت او شوید ، و سپس خواهید فهمید که این وضعیت برای او بسیار مهم است. والدین باید ثابت قدم باشند و به قول های خود عمل کنند. اگر قرار بود برای یک ساعت حرکت کنید ، پس نباید سه ساعت طول بکشد.
اگر کودک خود را برای شرایط اضطراری آماده نکرده اید ، این می تواند نه تنها روان او ، بلکه سلامتی او را تهدید کند. با استفاده بیش از حد از آن در مراقبت و نقاشی تصاویر وحشتناک از عواقب ، می توانید ترس را در کودک ایجاد کنید و سپس مطمئن شوید که او موافقت نخواهد کرد تنها باشد. همانقدر که او را به خوبی می شناسید ، باید این واقعیت را در نظر بگیرید که ممکن است دقیقاً دستورالعمل های شما را دنبال نکند.
