برخلاف نظر عمومی ، کمال گراها متولد نمی شوند ، آنها بزرگ می شوند. این پدیده ریشه در کودکی فرد دارد ، به ویژه در آن لحظاتی که والدین با توجه به تجربه و دانش او ، نحوه و کارهایی را که باید انجام دهند به کودک نشان می دهند. به دلیل عدم انتخاب مستقل ، کودک ناراحتی را تجربه می کند ، که بر خلق و خو و شخصیت آینده او تأثیر می گذارد.
یک نمونه معمول از کمال گرایی ، فرزندان ثروتمند است - فرزندان خانواده های ثروتمند. اکثریت قریب به اتفاق این کودکان از نظر مالی تأمین می شوند ، در حالی که حمایت معنوی و معنوی کمرنگ می شود. در چنین خانواده هایی ، والدین نقش بزرگی در زندگی فرزندان بازی می کنند ، از قبل تعیین قدم و هر حرکت کودک.
یک پدیده استاندارد این است که کودک باید حداقل "عالی" باشد ، فارغ التحصیلی از مدرسه باید با دریافت مدال طلا و دانشگاه - یک مدرک قرمز همراه باشد. بخشی جدایی ناپذیر از یادگیری ، توسعه چندین زبان خارجی و موقعیت های رهبری در هر زمان ممکن است.
عکس این مسئله در مورد خانواده هایی که والدین بیشتر وقت خود را در محل کار و دور از فرزندان خود می گذرانند صادق است. آنها این کار را انجام می دهند تا کودکان تحصیل کرده ، خوب تغذیه و لباس منظمی داشته باشند. برای دستیابی به این هدف ، داشتن پولی که آنها شبانه روز بدست می آورند ضروری است. کودکان در چنین خانواده هایی کاملاً از مراقبت و توجه محروم هستند ، زیرا والدین خسته معمولاً فقط می خواهند آرام باشند و به فرزندان بی حوصله اهمیت نمی دهند.
نتیجه چنین شرایطی افسردگی ، انواع اعتیاد ، انواع استرس است. تحقیقات نشان می دهد ، از جمله ، کمال گرایی بیشتر در کودک بزرگتر در خانواده وجود دارد.
