هر پدر و مادری باید بتواند زبان مشترکی با فرزند خود پیدا کند. اعتماد و ارتباط صحیح به درک مشکلات و ترس کودک کمک می کند و برخی از دشواری هایی که در روابط بین افراد ، والدین ، دوستان بوجود می آید را برای او توضیح می دهد.
این عقیده که کودک بعد از رسیدن به سن خاصی نباید در مشکلات خانوادگی یا اسرار فرو رود و همچنین اینکه وقتی بزرگ شد همه چیز را درک خواهد کرد ، تصور غلطی است. در بیشتر مواقع ، عکس العمل متضاد زمانی اتفاق می افتد که کودکان یکی از والدین را مقصر بسیاری از مشکلات می دانند و حتی بدتر ، هنگامی که آنها تقصیر را به گردن خودشان می اندازند. به همین ترتیب بسیاری از عقده ها و مشکلات روانی بوجود می آیند.
اولین قدم برای درک و تفاهم با کودک ، نشان دادن علاقه به امور ، مطالعات ، علایق و سایر موارد مهم وی است. به خصوص ارزش دارد که واکنش به رفتار و کلماتی را که به طور مثال ناخودآگاه گفته می شود ، هنگام دعوا بین زن و شوهر ، مورد توجه قرار دهید. کودکان تفاوت بین یک طغیان احساسی و فقط یک عبارت گفتاری را درک نمی کنند. هر آنچه بزرگسالان و به ویژه والدین می گویند ، توسط کودک «جذب» و بازاندیشی می شود. بسیاری از کودکان از رها شدن می ترسند ، آنها خود را بخاطر روابط نامناسب با والدینشان مقصر می دانند ، وقتی به آنها نمره بد می دهند یا وقتی چیزی به دلیل تقصیر آنها خراب می شود ، تجربه آنها دشوار است.
اگر کودک با آرامش ، بدون احساسات منفی ، اهمیت وضعیت ، ارزش یک چیز خراب یا رفتار غلط را توضیح دهد ، در این صورت نگرش کودک اعتماد بیشتری خواهد داشت ، ترس از بین می رود. با گذشت زمان ، این رفتار طبیعی خواهد بود. در یک شرایط دشوار ، کودک به خودش نمی کشد ، بلکه برای مشاوره به مادر یا پدر می آید.
برای دستکاری در رفتار کودک ، او را مرعوب نکنید. وقتی به او در مورد افراد شرور یا قهوه ای های وحشتناک گفته می شود که اگر رفتار بدی داشته باشد به دنبال او می آیند ، معلوم نیست که چنین ترس چگونه می تواند ایجاد شود.
کودک باید احساس کند که عضوی از خانواده است ، و نه یک طرد و بی لیاقت. می توانید با پرسیدن س aboutالاتی در مورد انتخاب لباس یا وسایل شخصی و همچنین پرسیدن نظر وی در مورد تعمیرات اتاق کودکان یا انتخاب مکانی برای پیاده روی ، شروع کنید. البته ، نظر کودکان همیشه منطقی و صحیح نیست ، اما می توانید با آنها موافق باشید یا ویژگی های رفتار را به روشنی توضیح دهید.
هر کودک فردی است که به اختیار خود به دنیا نیامده است. او موظف به انجام کاری نیست که نزدیکانش از او می خواهند. اما در هر نوزادی ، انگیزه درونی باید خود را نشان دهد ، که مسئول کمک به والدین ، مراقبت از آنها ، احترام به محیط اطراف آنها است. این تنها با تربیت صحیح مقادیر لازم در فرزندان آنها امکان پذیر است.
