پلیکتازی کلیه به خودی خود بی ضرر است ، اما می تواند یکی از علائم بیماری های دیگر باشد. این بیماری بدون علامت است ، بنابراین فقط با سونوگرافی تشخیص داده می شود. در نوزادان تازه متولد شده ، اغلب نتیجه عدم بلوغ عملکردی اندام های ادراری است.
پی الکتازی کلیه ها بزرگ شدن پاتولوژیک لگن کلیه است. اغلب این نشانه آسیب شناسی دستگاه ادراری است. در نوزادان تازه متولد شده ، با سونوگرافی تشخیص داده می شود. گاهی اوقات تشخیص در جنین ، در سه ماهه دوم بارداری انجام می شود. در پسران ، پلیکتازی 5 برابر بیشتر از دختران رخ می دهد.
علل پیلکتازی
این آسیب شناسی می تواند دو طرفه یا یک طرفه باشد. معمولاً جنین دارای یک اختلال سمت راست است. این می تواند در برابر پیش نیازهای ژنتیکی ظاهر شود ، در نتیجه بیماری های مادر در دوران بارداری ، مصرف برخی داروها ایجاد می شود.
در بعضی موارد ، گسترش لگن با ایجاد مانعی در مسیر خروج ادرار همراه است. منبع دستگاه ادراری باریک ، خروج نامناسب ادرار ، افزایش فشار در اندام ها است. خیلی کمتر ، افزایش لگن در التهاب سنگ مثانه ، هنگامی که سنگ در حالب یا در اندام است ، دیده می شود. در نوزادان نارس ، پیلکتازی در مقابل پس زمینه رشد کم سیستم کل دستگاه ادراری تناسلی رخ می دهد. در این حالت ، با بالغ شدن اندام ها ، بیماری بدون هیچ اثری از بین می رود.
خطر بیماری
مشکل اصلی که این بیماری می تواند منجر به آن شود ، توسعه فرآیندهای آسیب شناختی در سیستم ادراری تناسلی است. از آنجا که نقص دو طرفه اغلب از نظر فیزیولوژیکی است ، می تواند تا زمان تولد کودک از بین برود. اگر این اتفاق نیفتاد ، پس در اولین سال زندگی ، پزشکان با دقت رشد بیماری را در کودک کنترل می کنند. در این دوره ، بار عملکردی بر روی تمام اندام ها افزایش می یابد ، بنابراین سال اول برای بروز بیشتر نقص ها تعیین کننده است. اگر بیماری به دلیل نقض خروج ادرار ظاهر شود ، با درمان نامناسب ، التهاب کلیه یا اسکلروز آن می تواند رخ دهد.
تشخیص پیلکتازی
با یک آسیب شناسی کوچک ، لازم است که کودک هر 3 ماه یکبار سونوگرافی انجام دهد. اگر یک روند عفونی ملحق شود ، طیف وسیعی از اقدامات تشخیصی تجویز می شود که شامل مطالعه رادیوایزوتوپ کلیه ، اوروگرافی ، سیستوگرافی است. با تشکر از این ، درجه نقض ، علت بیماری ، مشخص می شود.
درمان پیلوکتازی
از آنجا که این بیماری اغلب با بلوغ اندام ها و سیستم ها ناپدید می شود ، بنابراین یک مشاهدات گاهی اوقات کافی است. در برخی موارد ، متخصص نفرولوژیست یا اورولوژیست روش های محافظه کارانه قرار گرفتن در معرض را تجویز می کند. با پیشرفت انبساط لگن ، کاهش عملکرد کلیه ، درمان جراحی ضروری است.
