نقاشی را می توان یکی از فعالیتهای مورد علاقه کودکان خردسال دانست. بسیاری از جنبه های نقاشی کودکان توسط روانشناسان به عنوان ماده ای برای تجزیه و تحلیل در نظر گرفته می شود. یکی از این جنبه ها انتخاب رنگ سیاه یا سایه های تیره است. کودکان همیشه قادر به توضیح انگیزه اقدامات خود نیستند و والدین کاملا بیهوده شروع به وحشت می کنند. ترجیح برای رنگ سیاه ممکن است دلایل کاملاً طبیعی داشته باشد.
سیاه به معنای عبوس نیست
کودکان سعی می کنند محیط اطراف خود را روشن ، متضاد ساخته و بر خود و آنچه که در این دنیا انجام می دهند تأکید کنند. به همین دلیل است که آنها هنگام نقاشی رنگ سیاه را انتخاب می کنند ، زیرا آنها معمولاً روی یک زمینه سفید - یک ورق کاغذ می کشند. اگر از بین تعداد زیادی تی شرت ، کودک به سمت سیاه و سفید کشیده شده باشد ، این به این معنی نیست که افسرده است ، احساسات منفی را تجربه می کند یا به دلایلی نگرانی دارد. فقط این که برای پوست سفید او ، این نیز متضادترین گزینه است. همه اشیا in موجود در محیط او نیز همینطور است.
در حالت دیگر ، انتخاب کودک با منطق تعیین می شود. بگذارید کودکانه باشد اما با منطق. می توانید از کودک بپرسید که چرا رنگ سیاه را انتخاب کرده است ، به عنوان مثال در طراحی. بعضی از آنها به مواردی پاسخ می دهند که برای بزرگسالان تعجب آور است ، اما برای کودکان معمول است: تمام رنگ های دیگر را می توان با رنگ سیاه رنگ آمیزی کرد ، اما هیچ چیز را نمی توان با آن رنگ کرد. به نظر می رسد که رنگ سیاه همه رنگ های دیگر را می زند.
گزینه دیگر این است که بچه ها یک بازی کامل را از روی تصویر ترتیب دهند. در چنین بازی هایی غیر قابل تصورترین چیزها را می توان در پشت رنگ سیاه پنهان کرد. عبارات زیر در اینجا معمول است: «میمون کجاست؟ میمون پشت رنگ سیاه پنهان شد! آیا واقعاً می توانید فکر کنید که یک بچه بازیگر و خوشحال تحت تأثیر چیزی قرار گرفته است؟
انتخاب علی رغم محیط
دلیل دیگر انتخاب رنگ سیاه به جای همه موارد دیگر خلاف محیط است. این می تواند با یک بحران 3 ساله ، زمانی که منفی گرایی و انکار ظاهر می شود ، شروع شود و تقریباً تا بلوغ ادامه یابد. و برای برخی ، چنین مظاهراتی به طور کلی برای زندگی باقی می مانند.
در اینجا ، کودکان سازوکار زیر را برای کودکان دارند: "من رنگی را انتخاب می کنم که معلم را بیشتر آزار دهد" ، "من سیاه را می گیرم ، زیرا مادرم آن را دوست ندارد" ، "همه تعجب خواهند کرد: همه باهوش ، اما من سیاه هستم! ". گاهی اوقات همین تفکرات است که نوجوانان را به سمت ظاهری غیر رسمی سوق می دهد ، حتی اگر در مسائل دیگر با آنها موافق نباشند.
واکنش به آنچه اتفاق می افتد
کودکان بسیار وابسته به تغییرات بیرونی در جهان پیرامون خود هستند. خاک ، لجن ، باران ، درختان برهنه ، ابر و باد ممکن است در نقاشی کودک منعکس شود. جای تعجب نیست که او ناگهان شروع به نقاشی با رنگ های قهوه ای ، خاکستری ، سیاه کثیف می کند. اما به محض اینکه خورشید نگاه می کند و آسمان آبی می شود ، کودک دوباره خورشید را در گوشه برگ و علف های روشن ترسیم می کند.
چه موقع باید نگران شد
البته ، گاهی اوقات کودکان از رنگ سیاه به عنوان بیانگر نگرش خود نسبت به آنچه در خانواده ، مهد کودک یا مدرسه اتفاق می افتد استفاده می کنند. اگر آنها پرخاشگری محیط را ببینند ، فریاد بشنوند ، ضربه اتفاقی یا ویژه ای دریافت کنند ، قلدری را تحمل کنند ، ممکن است افکار منفی داشته باشند ، که به دلایلی نمی خواهند در مورد آنها صحبت کنند ، اما در عین حال می توانند آنها را بیان کنند در نقاشی ها
شما باید از کودکان اطراف او ، والدین این کودکان ، مربیان ، معلمان و سایر بزرگسالان در مورد رفتار کودک در زمانی که والدین وی او را نمی بینند ، س askال کنید. وقتی مشکلات خاصی شناسایی شد ، باید به طور مستقل یا با روانشناسان متخصص حل شوند. اگر همه چیز آرام باشد ، خانواده در عشق و هماهنگی زندگی می کنند ، کودک با سایر نوزادان خوش مشرب و دوستانه است ، پس هیچ دلیلی برای نگرانی وجود ندارد و شما فقط باید به کودک این فرصت را بدهید تا رنگ هایی را که دوست دارد انتخاب کند.
