هر انسان عاقلی ، البته ، می داند که در مدرسه کودکان دانش کسب می کنند ، برای زندگی بزرگسالی آینده خود آماده می شوند. اما آیا چنین است؟ دانشی که فرد می تواند در زندگی روزمره فعلی خود استفاده کند محدود به کلاس ششم است.
اطلاعاتی که کودکان در دبیرستان دریافت می کنند گاهی اوقات نه تنها کاربرد بسیار تخصصی دارد ، که برای دانش آموزان متوسط همیشه روشن نیست. ممکن است برخی تصور کنند این س inال در عنوان ما بلاغی است. تجربه زندگی نشان می دهد که همیشه پاسخ دادن بدون ابهام امکان پذیر نیست.
عطش دانش ، علاقه صادقانه به اطلاعات در کلاسهای ابتدایی به تدریج در کودکان به یک کار خسته کننده تبدیل می شود ، به فعالیتی تبدیل می شود که فقط باید انجام شود زیرا جایگزین آن مجازات است. در دبیرستان ، حضور مکرر در مدرسه فعالیتی است که نتیجه نهایی آن نه در دانش کسب شده ، بلکه در امتحانات موفقیت آمیز ، نمره خوبی بیان شده است.
ارزیابی از طریق پاداش ، شاخص عملکرد تحصیلی ، به خودی خود تبدیل می شود. و در اینجا همه ابزارها از قبل خوب هستند: از cramming ، استفاده مکانیکی از فرمول هایی که در طول پاراگراف آموخته اید (به طوری که بعداً می توانید چند درس را آرام کنید و چیزی یاد نگیرید) ، با موفقیت نقل قول منتقدان را به تقلب در ورق ها و تقلب ترکیب کرد.
چرا این اتفاق می افتد؟ مشکلات سنی؟ فکر نمی کنم بیشتر کودکان در کلاس 6 می خواهند هر چه زودتر فیزیک را شروع کنند و بعداً مشتاق شروع به تحصیل در رشته شیمی هستند. اما این علاقه نیز پس از چند درس از بین می رود.
منطقی تر خواهد بود که تصور کنیم عدم علاقه به دلیل سو mis تفاهم است. خلا Small ، سو، تفاهم کوچک در مدرسه ابتدایی به تدریج به این واقعیت منجر می شود که جذب مطالب سطحی می شود ، یا حتی به طور کلی متوقف می شود. از این رو بی میلی به یادگیری است. و بی میلی قبل از احساسات مختلف ، واکنش های فیزیولوژیکی: تیرگی ، پوچی در سر ، انتقاد ، خستگی و غیره
