احتمالاً هیچ پدر و مادری نیستند که با استفاده از اشک و فریاد با این واقعیت مواجه شوند که فرزند دلبندشان به هدف خود رسیده است. اما کمک به کودک برای جلوگیری از دمدمی مزاجی یک کار عملی است. برای انجام این کار ، باید بفهمید چه چیزی او را به این کار سوق می دهد.
کودکان کوچک توانایی کنترل خود را ندارند ، بنابراین تمام احساسات و احساسات آنها در چهره آنها است. علاوه بر این ، با افزایش سن ، آنها می فهمند که والدین آنها نیستند که از آنها اطاعت می کنند ، بلکه بالعکس. این می تواند باعث اعتراض درونی شود ، که به صورت احساساتی آشکار می شود ، کودک با آن صبر بزرگسالان را آزمایش می کند.
درک کودک خود را بیاموزید. کودکان واکنش تندتری نسبت به عقب نشینی ها و مشکلات نشان می دهند. با مشاهده وضعیت کودک از طریق چشم ، می توانید احساسات و انگیزه های او را بهتر درک کنید.
کنترل کودک خود را از دست ندهید. سعی کنید تا حد ممکن رفتار او را نادیده بگیرید. یادآوری دلیل عصبانیت باعث می شود آرامش شما راحت تر شود.
به سخنان خود پایبند باشید و شل را رها نکنید. کودکان روانشناس خوبی هستند ، که تسلیم تحریک خود می شوند ، منتظر می مانند تا بارها و بارها تکرار شود. بنابراین ، با آرامش موقعیت خود را نشان دهید.
صبور باش. انتظار نداشته باشید که احساسات فوری به سرعت خاتمه یابد ، به خصوص اگر کودک متوجه شود که شما در معرض دستکاری هستید. با نشان دادن صبر و حوصله و ثابت قدم بودن در گفتار و کردار خود ، به این واقعیت کمک می کنید که احساسات خیز به تدریج از بین می رود.
