هنگامی که کودکان از گوش دادن به خواسته های بزرگترها خودداری می کنند ، والدین احساس ناراحتی می کنند. آنها احساس می کنند یک رقابت طناب کشی در حال شکل گیری است. کودک و والدین هم او را با همان قاطعیت به سمت خود می کشند. در نتیجه ، هر طرف شکست می خورد.
مادران و پدران وقتی فرزندان خود را نافرمانی می کنند خشمگین می شوند. اما هربار والدین متوجه نمی شوند که بی توجهی به اقتدار ، پیش شرط شکل گیری اعتماد به نفس فرد از کودکی است.
برای اینکه کودک صادقانه خودش را باور کند و خصوصیات یک فرد مستقل را بدست آورد ، باید به چیز اصلی پی ببرد. رهبرانی که او قبلاً بدون تردید از آنها پیروی می کرد دیگر نیستند. و او از جهاتی باهوش تر از آنها است.
اگر او بتواند مادر و پدر را که معتبرترین افراد برای او بودند دور بزند ، قدرت دور زدن هر کسی را پیدا می کند! این اصطلاح است که در ناخودآگاه کودکان نوشته می شود. انقلابی کوچکی که علیه رژیم آزار دهنده خانواده قیام کرد رهبر آینده است. او "توانایی" اعتماد به نفس کافی در توانایی خود را داشت و هرگز قادر به "رهایی" از آن نیست.
اعتماد به نفس از طریق مهارت تصمیم گیری در نوجوانان شکل می گیرد. کودکان باید درک کنند که زندگی نتیجه انتخاب خود آنها و شرایطی است که در آن ساخته شده است. انتخاب قدرت دهنده است و توانایی انجام آن می تواند میزان استرس کودکان را به میزان قابل توجهی کاهش دهد. همچنین موثرتر از اجبار است.
چرا نوجوانان شیطان هستند؟
دلیل این امر والدین است که نمی توانند زمان بیشتری را برای ارتباط با فرزندان اختصاص دهند. یک سبک زندگی آشفته هیچ فرصتی برای مادر و پدر باقی نمی گذارد تا به کودک توجه کنند و با او بحث کنند. بزرگسالان به او احتیاج دارند که این ثانیه را اطاعت کند ، زیرا آنها بیش از حد مشغول حل مشکلات خود هستند.
کودکان همیشه نمی توانند خیلی سریع تغییر کنند. گاهی نافرمانی واکنش موقت نوجوانان در برابر تغییر در شرایط فعلی است. این می تواند یک حرکت ، تغییر مدرسه ، طلاق از بزرگان یا بلوغ باشد. ما باید به بچه ها فرصت دهیم تا بهبود یابند.
چگونه می توان از سن انتقالی کودک بدون استرس زنده ماند؟
برای والدین ، این دوره مرحله آسانی نیست. آنها به اشتباه معتقدند که نقش آنها به عنوان محافظ اصلی کاملاً اصلاح شده است و آنها قادر به انجام هدف اصلی نخواهند بود. و سپس مادران و پدرها احساس می کنند مانند شخصیت های ناخواسته در زندگی کودکان احساس می شوند.
بزرگسالان توجه دارند که کمتر و کمتر مجاز به تصمیم گیری مهم در مورد کودک هستند. و در ذهن آنها به یک فاجعه واقعی تبدیل می شود. والدین این نکته را از دست می دهند: فرزندان هنوز به آنها احتیاج دارند ، اما در چنین دوره ای باید قدم بردارند و فضای شخصی را برای او ترتیب دهند تا بتواند به عنوان یک فرد متعادل ذهنی ، کامل و کامل رشد کند.
