خوب - همه با این مفهوم کار می کنند ، اما اگر از شخصی بخواهید منظورش را توضیح دهد ، پس به احتمال زیاد نمی تواند به طور خلاصه این کار را انجام دهد. کل بحث به سرعت به این واقعیت برمی گردد که خوب یک مفهوم فلسفی است و همه از قبل می دانند که چیست ، زیرا مردم آن را در قلب خود احساس می کنند. اما توضیح دقیق چنین مفاهیمی جالب ترین وظیفه فلاسفه است.
نیکی در سنت غربی
خوب به اصطلاحاتی گفته می شود که مقولات اخلاقی و اخلاقی را توصیف می کنند. این مقوله ای از اخلاق است. به معنای روزمره ، همه چیز خوب نامیده می شود که خوب است ، خوشبختی یا شادی به همراه می آورد و به شما امکان می دهد عشق را بدست آورید. علاوه بر این ، تفسیر روزمره گاهی اوقات انواع خوب "پیچیده" را امکان پذیر می کند ، در حالی که منافع برخی از پدیده ها در نگاه اول مشخص نیست ، اما در پایان خوب به نظر می رسد.
مدتهاست که فلاسفه دنیای غرب سعی در توصیف خوب با تقابل آن با مقوله شر یا بد دارند. خوب چیزی کاملاً مخالف شر است و اگر خوب سودمند باشد ، شر نیز مضر است. این تقسیم جهان به قسمتهای خوب و بد خصوصیت جهان غرب است. یونانیان باستان پایه و اساس چنین متضادهای متلاطم را بنا نهادند و بعداً آیین مسیحی این تمایز را بیش از پیش توسعه داد.
بنابراین ، در مسیحیت ، خیر به مقام الهی واگذار می شود و از این جنبه مطلق می شود ، به مشیت خداوند تبدیل می شود. این به شما امکان می دهد تفسیرهای روزمره اضافی داشته باشید ، به عنوان مثال ، اعتقاد بر این است که خوب باز می گردد ، و شر مجازات نخواهد ماند.
کالا باید بی علاقه باشد ، زیرا اگر این کار با هدف کسب سود انجام شود ، دیگر این خیلی خوب نیست ، بلکه چیزی از دسته معاملات تجاری است.
نیکی در سنت شرقی
در سنت شرقی ، چنین تقسیم بندی آشکاری از جهان به جنبه خوب و بد وجود ندارد ، همانگونه که هیچ دینی وجود ندارد که مفهوم خیر را مطلق کند. به عنوان مثال ، تائوئیسم ، که در آن خیر و شر را یین و یانگ می نامند ، معتقد است که اینها نیروهای مساوی بر جهان هستند و یکی بدون دیگری تصور نمی شود. با هم ، یین و یانگ هماهنگی ایجاد می کنند که جهان بر آن استوار است. نابودی شر به معنای تضعیف اصل وجود جهان است.
در تائوئیسم اعتقاد بر این است که تلاش برای تقسیم جهان به خیر و شر بی نتیجه است ، زیرا جهان بی نهایت است ، و چنین تقسیم بندی نیز باید بی وقفه انجام شود.
در عین حال ، در هر سنت دینی شرقی ، جنبه های خاصی از وجود در نظر گرفته شده است که منفی تلقی می شوند. به عنوان مثال ، در آیین بودا ، جنبه منفی ، تولد دوباره دائمی است که برای یک موجود زنده رنج می آورد. هر چیزی که باعث شود انسان بیش از حد در ورطه زندگی فرو رود ، شر تلقی می شود ، یعنی اینها همه اشتیاق و خواسته است.
در آیین هندو ، حسن این است که از چاکرای قلب پیروی کنیم و تلاش کنیم تا آنجا که ممکن است آن را باز کنیم. اسلام گرچه یک سنت شرقی است ، اما در درک خیر و شر نسبت به ادیان دیگر به مسیحیت نزدیکتر است. "راحت ترین" درک از خیر توسط کنفوسیونیسم ارائه می شود: کنفوسیوس گفت که خوب آن چیزی است که یک شخص برای خود خوب می داند.