ژاپنی ها معتقدند کودک زیر 5 سال خداست. همه چیز برای او مجاز و بخشیده شده است. تنها چیزی که بزرگان می توانند از عهده آن برآیند این است که سخت به شخص شیطنت نگاه کنند یا به او هشدار دهند: آنها می گویند ، اعمال شما خطرناک است. اما همین که کودک کمی بزرگ شد ، نگرش نسبت به او دقیقاً برعکس تغییر می کند - خدا به یک برده ناتوان تبدیل می شود که برای ده سال طولانی ، باید از شدیدترین قوانین ، محدودیت ها و ممنوعیت ها پیروی کند …
و تنها وقتی که غلام خانه کوچک 15 ساله شد - آنها با او به عنوان یک برابر رفتار می کنند. در این زمان ، نوجوان به یک "دندان" ایده آل برای یک سیستم نمونه تبدیل شده است - مطیع قانون و بدون شک وظایف خود را انجام می دهد.
این رسم نیست که ژاپنی ها به موفقیت فرزندان خود افتخار کنند ، آنها را علنا یا مخفیانه ستایش یا سرزنش می کنند. وظیفه والدین این است که کودک را به بخشی جدایی ناپذیر در جامعه تبدیل کنند ، به او بیاموزند که توجه خود را جلب نکند و برای رهبری تلاش نکند. یک زن ژاپنی که فرزندان خود را برای ادامه کار به مهد کودک فرستاده است ، در اینجا خودخواه خوانده می شود. مردانی که به حمایت مادی از خانواده مشغول هستند ، در روند آموزشی مشارکت نمی کنند.
م institutionsسسات دولتی کودکان با وجدان وظیفه درگیر پرورش افراد کوچک و مدرن چینی هستند. ماموریت والدین این است که به مربیان گواهی شده کمک کنند "یک شهروند مطیع ، بی ادعا ، سخت کوش را که فقط به ملزومات ضروری بسنده می کند" قالب سازی کنند. در مهد کودک ، بچه ها در حال حاضر سه ماه دارند ، و در مدرسه ابتدایی - در یک و نیم سالگی.
دخترانی که تا همین اواخر موجوداتی تقریباً بی فایده به حساب می آمدند ، امروزه هم تراز با پسران تحصیل می کنند و تقریباً به طور همزمان توانایی شمارش ، نوشتن ، نقاشی و صحبت را دارند.
شرایطی که نوزادی به مدت دو ساعت در خروجی فروشگاه منتظر مادرش می ماند یا با ترک "خوراکی های خوشمزه" مورد علاقه خود ، اراده خود را آموزش می دهد ، به ترتیب اوضاع است. کودکان در چین در امان نمی مانند - به محض اینکه بچه ها تکالیف خود را انجام می دهند ، بلافاصله متحمل بارهای اضافی می شوند. اطاعت کورکورانه ، نظم دقیق و کارگری متعصبانه در این کشور سه رکن است که رفاه مادی ملت بر آنها استوار است.
یکی از کلاسیک ها زمانی شوخی کرد که در انگلیس سگها را بیشتر از کودکان دوست دارند. در این شوخی واقعیتی وجود دارد. وظیفه اصلی مربیان انگلیسی تربیت خانمها و آقایان "آهنین" از بچه ها است و انگلیسی های بزرگسال احساسات را نه تنها نسبت به غریبه ها ابراز نمی کنند. روابط درون خانوادگی نیز وحیانی نیست.
مادربزرگهای انگلیسی نمی دانند "نوه های نگهداری از کودک" چیست ، زیرا آنها زندگی شخصی خود را دارند و هیچ کس حق ندارد به آنها تعدی کند. تمام آنچه خانم های پیر انگلیس قادر به جمع آوری کل خانواده در یک میز برای کریسمس یا گذراندن چند روز در سال با بچه ها هستند. والدین نیز نسبت به فرزندان خود خیلی احساساتی نیستند ، اما غیرت غبطه برانگیزی را از خود نشان می دهند و وظیفه خود را انجام می دهند: آنها شیر می خورند ، لباس می پوشند و مراقبت می كنند كه فرزندشان به مدرسه مناسب برسد.
هنگامی که انگلیسی های کوچک بزرگ می شوند ، آنها ، هدفمند و مستقل ، به یک سفر رایگان اعزام می شوند.
