در خانواده های مدرن ، روابط والدین و فرزندان غالباً بر اساس یک اصل دموکراتیک ساخته می شود ، اما برخی از خانواده ها هنوز به نوع تربیتی استبدادی که اراده کودک در اختیار والدین است ، پایبند هستند. به هر حال ، هر دو روش قادر به جلوگیری از مشکلاتی نیستند که در مراحل خاصی از زندگی در انتظار هر پدر و مادری است.
دستورالعمل ها
مرحله 1
والدین و کودک یک کل هستند ، نوعی سیستم که در آن چرخ دنده ها و مهره ها با احساسات و همدلی جایگزین می شوند. بنابراین ، مشکلات یکی از اعضای خانواده ، به ویژه کودک ، در هر یک از اعضای آن مشترک است. غالباً ، مشکلات در خانواده در لحظات بحرانی رشد کودک بوجود می آیند. یکی از اولین دوره های دشوار حدود دو تا سه سالگی است. در این زمان ، کودک از اطاعت از مادر و پدر امتناع می ورزد ، منفی گرایی ، اراده خود ، لجاجت را نشان می دهد. فعالیت کودک در این دوره از مقیاس خارج است. والدین با چنین تغییر ناگهانی رفتاری نسبتاً دردناک روبرو هستند ، زیرا آنها نمی دانند با چنین فشار انرژی چه کنند. با این حال ، نباید این رفتار کودک را "اشتباه" قلمداد کنید. این یک مرحله کاملاً طبیعی از رشد است ، در طی آن باید تا آنجا که ممکن است بازی های بیرون از منزل را سپری کنید ، بیشتر اوقات با کودک خود راه بروید و سعی کنید از برقراری ارتباط با همسالان خودداری کنید. شما فقط باید این دوره را پشت سر بگذارید.
گام 2
لحظه بحران دوم ، آغاز تحصیل است. در این مرحله لازم است اطمینان حاصل شود که کودک آمادگی ورود به زندگی اجتماعی را دارد که در آن باید با همکلاسی ها و معلم ارتباط برقرار کند. همچنین باید به توانایی های ذهنی کودک توجه کنید. در غیر این صورت ، او ممکن است مشکلات یادگیری را تجربه کند و با برنامه درسی همگام نشود.
مرحله 3
سومین لحظه بحران ، دوره ای است که بیشتر با مشکلات و مشکلات اشباع شده است - نوجوانی. در این زمان ، نوجوان از والدین خود دور می شود ، علایقی را کسب می کند که کاملاً از زندگی خانوادگی دور است. درام های عاشقانه در قلب های جوان شعله ور می شوند ، سرگرمی های جدید ظاهر می شوند. بچه ها دیر به خانه می آیند ، دوستان مشکوکی پیدا می کنند. چنین شگفتی هایی تقریباً هر روز والدین را غافلگیر می کنند و در نتیجه باعث بروز بسیاری از درگیری ها می شوند که هیچ یک از طرفین نمی توانند درک کنند.
مرحله 4
امروزه والدین با چالشهای مشابهی روبرو هستند که والدین خودشان نسلی زودتر از اینها با آن روبرو بودند. مشکلات ماهیت آنها را تغییر نمی دهد ، فقط روش حل آنها تغییر می کند. با این حال ، والدین امروزی اغلب نمی توانند به کودک خود آن نقطه مرجعی را بدهند که وی به وسیله آن زندگی را دنبال کند ، نوعی لنگرگاه که او آن را حفظ خواهد کرد. به خصوص بسیار مهم است که قبل از بلوغ به این موضوع توجه شود ، در غیر این صورت برای تغییر چیزی بعداً دیر خواهد بود.
