آنها هنوز هم شبهای بی خواب ، اولین کلمات و قدمهای ناجور را به خاطر می آورند. آنها مخروط های پر شده و اشک بچه ها ، مکعب ها ، ماشین ها و داستان های خواب را به یاد می آورند … مادر و بابا ، که همیشه آنجا بودند. اما زمان می گذرد ، کودکان بزرگسال می شوند و همه والدین آماده درک و پذیرش این موضوع نیستند. ایجاد روابط کار ساده ای نیست ، اما در این حالت هدف وسیله را توجیه می کند.
دستورالعمل ها
مرحله 1
مقالات روانشناسی رشد مملو از روابط علی و معلولی بین مشکلات زندگی بزرگسالان و فرزندپروری نامناسب است. من دوستانی پیدا نمی کنم - والدینم اعتماد به نفس کافی ، شکست در کار را به من نمی دادند - من بیش از حد کودک بزرگ شدم. امروز مد شده است ، حداقل غیر مستقیم ، والدین را مقصر اشتباهات خود بدانیم. اگر هدف شما روابط هماهنگ و سالم با عزیزان است ، پس یاد بگیرید که مسئولیت زندگی خود را ، با همه موفقیت ها و ناکامی ها ، به عهده بگیرید.
گام 2
در مورد نگرش والدین نسبت به کودکان بزرگ دو اصل وجود دارد. طبق اولی ، مادران و پدران همیشه نسبت به دختران و پسران خود تعصب دارند. مورد دوم می گوید مادران و پدران در رابطه با تغییراتی که در فرزندان آنها رخ می دهد ، همیشه محافظه کار هستند. و این فقط یک هوی و هوس یا جلوه ای از خودخواهی نیست. در سالهای اول زندگی ، کودک بسیار به والدین خود وابسته است ، اما با گذشت زمان ، بازگشت عاطفی او کمتر و کمتر می شود ، فضای بیشتری در افکار شخص توسط افراد دیگر گرفته می شود. بنابراین دریغ نکنید و فراموش نکنید که ابراز سپاس و عشق خود را با کلمات ، بوسه ها ، آن "لطافت گوساله ها" که کودکان کوچک برای آنها بسیار سخاوتمندانه هستند ، ابراز کنید.
مرحله 3
در ساختن زندگی خود پایدار باشید. این امر خصوصاً در مورد تربیت فرزندان و روابط در خانواده خودشان بیشتر صدق می کند. تا آنجا که ممکن است خودمختار باشید و از والدین خود کمک نخواهید. برعکس ، سعی کنید هر زمان ممکن به خودتان کمک کنید. این احمقانه است اگر بخواهید از استقلال خود دفاع کنید ، این امر به خانواده از نظر مالی بستگی دارد. با این حال ، شما نباید از توصیه های مادر یا پدر خودداری کنید. اولاً ، این به شما بی احترامی و عدم درایت را نشان می دهد ، و ثانیا ، دو سر هنوز هم بهتر از یک است. در هر صورت تصمیم نهایی را به عهده خود بگذارید.
