کودکان معمولاً شک ندارند که به یک مادر احتیاج دارند. او البته ، و این برای آنها طبیعی است. کودکان ، به عنوان یک قاعده ، فکر نمی کنند که چرا آنها به آن نیاز دارند. این سوالی است که هر مادری باید از خودش بپرسد. و سرنوشت فرزندش به این بستگی دارد که او چه جوابی می دهد.
از اولین لحظات زندگی ، کودک به مادر بستگی دارد. دستان مهربان یک مادر ، صدای لطیف او. مادر برای کودک آرامش و راحتی ، ثبات و نظم است. کودک با کمک مادر با دنیای خارج ارتباط برقرار می کند.
هر روز از زندگی ، ارتباط عاطفی بین مادر و فرزندان قویتر می شود. وقتی مادر نسبت به آنچه اتفاق می افتد واکنش نشان می دهد ، کودک نیز به همان شیوه واکنش نشان می دهد. اگر مادر آرام و اعتماد به نفس داشته باشد ، کودک نیز آرام است. اگر مادر دائماً از موضوعی ناراضی یا مضطرب باشد ، تعجب آور نیست که کودک دمدمی مزاجی و گریه می کند.
کودک در حال بزرگ شدن است ، اما ارتباط او با مادر همچنان برقرار است. از مادر است که کودک چیزهای جدید می آموزد ، دنیا را با او می آموزد. مادر برای او حمایت و پشتیبانی است. عشق مادر بی قید و شرط است. مادر کسی است که کودک را فقط به خاطر آنچه که هست دوست دارد. از نازپروری با عشق نترسید. اگر کودکی عشق مادرانه را احساس کند ، دائماً از مادرش می شنود که بهترین است ، به قدرت خودش اعتماد دارد.
اما در کنار عشق ، سختگیری باید در رفتار مادر نیز وجود داشته باشد. محدودیت های منطقی کودک را تربیت می کند و اعتماد مادر به درستی او آرامش خاطر کودک را فراهم می کند. البته ، مادر باید اطاعت کند ، زیرا او همه چیز را بهتر می داند و می داند چگونه. و ، در کنار چنین مادری ، کودک آرام است ، از دنیای گسترده نمی ترسد ، او مطمئن است که آنها همیشه به کمک او می آیند.
در آن مواردی که کودک دمدمی مزاجی موفق به فرماندهی خانواده و دوستان می شود ، عکس این اتفاق می افتد. کودک احساس امنیت نمی کند. مادرش چگونه می تواند به او کمک کند ، که در اولین گریه ، برای تحقق هوی و هوس خود می دود؟ بچه ترسیده است ، او احساس می کند که مجبور است به تنهایی با دنیایی ناآشنا بجنگد.
عشق و علاقه ای که مادر می تواند به کودک بدهد با هیچ چیز جایگزین نمی شود. این به تربیت او بستگی دارد که مرد کوچک چه خواهد شد. از مادر ، دختر مهربانی ، محبت ، ملایمت را می آموزد. و پسر دلسوز ، شجاع و قوی است.
