روانشناسی کودک شاخه ای از روانشناسی است که رفتار کودک و ویژگیهای رشد او را مطالعه می کند.
رشد کودک در جامعه با ارتباط او با والدین و عزیزان آغاز می شود. چگونه درک کنیم که کودک دنیا را به رسمیت می شناسد؟ لبخند می زند. این اولین تجلی است. روانشناسان می گویند کودکی که در سن دو ماهگی است می تواند با دیدن صورت انسان ، معمولاً مادر یا پدر ، آگاهانه لبخند بزند. در سن 5-7 ماهگی ، او می تواند به افراد دیگری که اغلب آنها را می بیند لبخند بزند. و به اصطلاح هنوز به غریبه ها مشکوک است.
کودکان در این سن از دیدن افراد غریبه تمایل به ترس و خجالت دارند. در حال حاضر در این سن ، مردم کیفیت تشخیص "خود" از "غریبه" را نشان می دهند. حتی چنین کودکان کوچکی نیز عملکرد خاص خود را برای هر یک از والدین دارند. تحقیقات نشان داده است که کودکان پدران خود را در درجه اول به عنوان سرگرمی درک می کنند. از نظر آنها پدر نوعی اسباب بازی است که همیشه شما را به خنده و سرگرمی می اندازد. و مادر به عنوان یک محافظ درک می شود ، که همیشه می توانید از او غذا ، پناهگاه و گرما بدست آورید.
از همان ابتدای زندگی ، کودکان خردسال از احساسات برای بدست آوردن آنچه در بزرگسالان می خواهند استفاده می کنند. همانطور که عمل نشان می دهد ، کودک از یک سالگی می تواند "اصلی" در خانواده شود. بیشتر احساسات در کودکان نوعی اکتشاف خاص است ، که گاهی اوقات به یک بازی تبدیل می شود ، سپس به یک آزمایش واکنش ، و گاهی انتقام شیرین تبدیل می شود ، اگر به عنوان مثال ، یک فرد بالغ سرانجام تسلیم شود.
کودک می تواند از کودکی به طور فعال روابط را مدیریت کند. او به همین دلیل همیشه تعداد زیادی برنامه دارد. و ، به احتمال زیاد ، نه یک بزرگسال ، بلکه یک کودک تصمیم خواهد گرفت که نتیجه مثبت ، منفی یا مثبت باشد. به عنوان مثال ، اگر به او تقاضای اسباب بازی نکنید ، او شروع به فرسودگی می کند ، اما نه به دلیل کینه ، بلکه به عنوان یک مجازات برای والدین به دلیل رفتار بد. گاهی والدین عروسک گردانی در دست فرزندان خود می شوند. در ابتدا به نظر می رسد ، نوعی رئیس کوچک ، خنده دار است ، اما مهمتر از همه ، در سنین پایین متوقف کردن آن ، زیرا در آینده می تواند به حالت معمولی معمول تبدیل شود.
