والدین همیشه بهترین چیزها را برای فرزندشان می خواهند. این مورد در مورد موارد نیز صدق می کند: اسباب بازی ها ، لباس ها ، کتاب ها - همه چیز با دقت و با عشق انتخاب می شود. والدین همچنین با دقت غذا برای کودک خود ، مکان هایی برای پیاده روی ، استراحت انتخاب می کنند. سپس والدین شروع به انتخاب دوست و سرگرمی برای فرزند خود می کنند … چندین گزینه ممکن برای توسعه بیشتر چنین رویدادهایی وجود دارد.
شاید والدین واقعاً بسیار حساس ، پاسخگو و بدون کلمات تمام خواسته های کودک را حدس بزنند. در این صورت هیچ مشکلی و رویارویی وجود نخواهد داشت. در این حالت والدین کودک را دقیقاً همان چیزی را که خودش آرزو دارد ارائه می دهند. اما این گزینه کاملا ایده آل است ، در زندگی این اتفاق نمی افتد ، فقط به دلیل عدم توانایی مردم در خواندن افکار یکدیگر.
ممکن است به خوبی معلوم شود که والدین به راحتی قادر به شکستن کودک هستند تا او از انتخاب یا تصمیم والدین نارضایتی نشان ندهد. و از نظر ظاهری همه چیز ممکن است شبیه یک عقده باشد. والدین خوشحال و آرام هستند ، کودک مطابق تصور والدین دقیقاً مطیع و موفق است. اما از چنین کودکی فردی قوی ، با اراده و با شهامت ، موفق و راضی ، قدردان پدر و مادرش ، بزرگ نمی شود. به احتمال زیاد او ناامن خواهد بود و قادر به تصمیم گیری نیست. او عمیقا ناراضی خواهد بود ، اما جرات نمی کند در این باره به کسی بگوید.
و شاید به روشی دیگر. در دوران كودكي ، كودك واقعاً به دليل كوچك بودن و نداشتن اهداف طولاني زندگي ، دنباله روي والدين خود خواهد بود. من خوشحالم که در محافل و بخشهایی که والدین انتخاب کرده اند شرکت می کنم و وقت آزاد خود را همانطور که والدین تصمیم می گیرند سپری می کنم. اما در یک لحظه ، که به سختی می توان آن را زیبا خواند ، همه چیز تغییر خواهد کرد. این معمولاً در دوره بلوغ اتفاق می افتد. وقتی کودک خواستار آزادی ، استقلال و استقلال می شود. و والدین اغلب آماده چنین تغییراتی نیستند.
در هر صورت ، والدین باید به یاد داشته باشند که کودک فردی مستقل جداگانه است. و اینکه کودک به والدین خود وابسته است ، هنوز به آنها حق کنترل هر لحظه از زندگی فرزندش را نمی دهد.
کودک عروسک و عروسک نیست. دیر یا زود او بزرگ خواهد شد ، خانواده خود را خواهد داشت و باید به وضعیت بزرگسالان برود. نمی توانید بیش از آنچه برای ایمنی کودک لازم است از او مراقبت کنید. به دلیل سن و تجربه کم ، بعضی اوقات ممکن است کودک از تهدیدهای سلامتی یا حتی زندگی خود آگاه نباشد - در اینجا والدین باید قاطعانه و قاطعانه رفتار کنند. در واقع ، شما نباید کودک را وادار کنید تا خودش تصمیم بگیرد: انگشتان خود را به دهانه خروجی بچسبانید یا نه. اما اگر هیچ چیز او را تهدید نمی کند ، والدین باید آرزوها و آرزوهای خود را به پس زمینه برسانند. شما باید به نقش مشاور و نه مدیر عادت کنید.
