به ندرت پیش می آید که والدین با شرایطی روبرو نشده باشند که کودک ناگهان شروع به تقلب کند. دروغ در دوران کودکی می تواند بی ضرر و سرگرم کننده باشد ، اما در بعضی موارد ، کودک تقریباً دائما دروغ می گوید. گرایش به دروغ در کودکی از کجا ناشی می شود؟
آنچه در قلب دروغ های کودکان نهفته است
تقلید بیهوده نیست که کودکان را اغلب با اسفنجهایی که احساسات دیگران را جذب می کنند ، نمونه هایی برای رفتار و تقلید و غیره مقایسه می کنند. اگر كودكی شاهد یك دروغ باشد ، اگر دائماً یا غالباً در موقعیتی قرار داشته باشد كه افراد در اطراف او دراز كشیده اند ، خصوصاً بزرگسالان و اشخاصی كه از نظر او مقتدر هستند ، كودك شروع به اتخاذ الگوی رفتاری مشابه می كند. به نظر او می رسد که اگر مادر یا پدر دروغ می گویند ، این همان کاری است که باید انجام دهد. بعضی اوقات ممکن است کودک شروع به دروغ گفتن به والدین خود کند انگار که از روی خشم ، از روی آسیب ، می خواهد شخصیت دمدمی مزاجی خود را نشان دهد. با این حال ، حتی برای چنین رفتاری ، کودک باید الگوی خاصی داشته باشد. او می تواند تمایل به دروغگویی را از قهرمان مورد علاقه یک کتاب کودک "انتخاب" کند یا ببیند که دیگران چگونه بر روی صفحه تلویزیون به یکدیگر دروغ می گویند.
تمایل به جلب توجه. تظاهرات یک ویژگی کاملاً معمول در دوران کودکی است و تا نوجوانی ادامه دارد. وقتی كودك توجه والدین ، دوستان ، اقوام را از دست می دهد ، شروع به ابداع راه هایی برای جلب این توجه می كند. بسیاری از کودکان با دروغ شروع به عمل می کنند. دروغ گفتن می تواند بی ضرر باشد وقتی که کودک برای اینکه بتواند توجه بزرگترها یا همسالان خود را برای مدت طولانی تر جلب کند ، هر رویدادی را تخیل یا زینت می دهد. با این حال ، در برخی موارد ، این دروغ می تواند بسیار خشن و حتی ترسناک باشد.
گرایش آسیب شناختی به دروغ. شکل آسیب شناختی دروغ با این واقعیت آشکار می شود که کودک از سنین پایین بدون هیچ دلیلی و در هر موضوعی دروغ می گوید. او این کار را تقریباً به طور مداوم و کاملاً بدون احساس پشیمانی انجام می دهد. هیچ مکالمه یا اقدامات آموزشی ، تلاش برای شرمسار یا سرزنش دروغگوی کوچک نتیجه ای ندارد. اگر این تمایل خیلی واضح بیان شود ، دلیلی برای مراجعه به روانپزشک کودک یا روان درمانگر می شود. وقتی شخصی از دروغ های خود آگاه نباشد ، انحراف ذهنی خاصی وجود دارد. برای او ، هر آنچه که او صحبت می کند حقیقت واقعی است. متقاعد کردن چنین شخصی و همچنین ایجاد احساس گناه برای دروغ گفتن غیرممکن است. چنین افرادی نیاز به مراقبت های پزشکی مناسب دارند.
ترس و نگرانی درونی. اغلب اوقات ، وقتی کودک از تنبیه می ترسد ، وقتی در هر شرایطی احساس گناه می کند ، به والدینش دروغ می گوید. کودک که نمی خواهد بشنود چگونه مادر یا پدر به او فحش می دهند ، نمی خواهد در گوشه ای بایستد ، مسئول یک عمل خاص است یا پدر و مادر را ناراحت می کند ، کودک سعی می کند با کمک دروغ از شرایط خارج شود. این رفتار برای كودكانی كه در تربیتی بسیار سخت و سخت رشد می كنند معمول است. اگر در ذهن کودک ، تصویر پدر یا مادر با لحنهای تیره و تار نقاشی شده باشد ، اگر کودک در حین مجازات به دلیل ارتکاب جرم ، تحقیر شدید داشته باشد یا مجازات باعث ایجاد ترس در درون کودک شود ، کودک با این فرض که این کار را انجام دهد ، دروغ خواهد گفت. او را از عواقب نجات دهد.
دروغ به عنوان دفاع از قلمرو شخصی. این دلیل که کودک دروغ می گوید معمولاً مربوط به دوره بلوغ است. این نوجوانان هستند که تمایل دارند زیاد دست کم بگیرند ، اغراق کنند یا برعکس ، دست کم بگیرند ، برخی از تفاوت های ظریف را از والدین خود پنهان کنند. دروغ گفتن در این حالت تلاشی برای محافظت از قلمرو شخصی شما ، بستن دنیای درونی شما از دید والدین کنجکاو و سرزده است. یک نوجوان غالباً به والدین خود دروغ می گوید تا به آنها درس بخواند ، از کنترل فعال ، فشار و سرپرستی آنها طفره رود.
دروغ گفتن به عنوان واكنش به اقليم منطقه در خانواده. غیر معمول نیست که کودک از طریق دروغ ، نگرش خود را به درگیری ها ، درام ها و موقعیت های خانوادگی نشان می دهد.دروغ به عنوان واکنشی در برابر مشاجره بین والدین یا هرگونه تغییر منفی در خانواده عمل می کند. غالباً در چنین شرایطی ، دروغ های کودکان بسیار نزدیک با تخیلات و تصاویر اختراع شده است ، بنابراین کودک سعی می کند از خود در برابر تأثیرات منفی اقلیم خانواده محافظت کند.
کینه و میل به انتقام. اگر كودكی از پدر و مادر خود به خاطر كاری بسیار آزرده شود ، پیش بینی رفتار وی به طور حتم غیرممكن است. کودک می خواهد انتقام احساسات و عواطف خود را بگیرد ، ممکن است شروع به رفتار نافرمانی ، دمدمی مزاجی ، اعتراض ، نشان دادن منفی و اغلب دروغ گفتن کند. عصبانیت از والدین مبنایی عالی برای شکل گیری دروغ می شود.
