در دنیای مدرن ، کودکان روز به روز پرخاشگرتر می شوند. دلیل این امر جهتی است که جامعه در آن پیش می رود: تبلیغات تهاجمی ، فیلم های مرتبط و حتی اسباب بازی های تهاجمی. همه اینها بر کودک تأثیر منفی می گذارد.
در دنیای مدرن ، کودکان روز به روز پرخاشگرتر می شوند. دلیل این امر جهتی است که جامعه در آن پیش می رود: تبلیغات تهاجمی ، فیلم های مرتبط و حتی اسباب بازی های تهاجمی. همه اینها بر کودک تأثیر منفی می گذارد.
دلایل اصلی
متأسفانه والدین با مشکلات مشابه در کودکان بسیار بندرت به متخصصان مراجعه می کنند. چنین بازیهای غالباً غالباً دور می شوند و به همین دلیل بهانه های مختلفی وجود دارد: والدین به سن اشاره می کنند و حتی سعی می کنند کودک خود را ترحم کنند. بدترین چیز این است که با دیدن چنین انحرافاتی در کودک خود ، آنها با اشاره به دنیای بی رحمانه این را به عنوان یک هنجار تشخیص می دهند و این تغییرات را توجیه می کنند.
پرخاشگری دلیلی است که مانع از تعامل کودک با همسالان و رشد روانی او می شود. این در تحقق خود او دخالت می کند و روح هنوز قوی را نمی خورد.
اگر یک کتاب درسی روانشناسی بگیریم ، می گوید هر حالت عاطفی دلایل عینی خاص خود را دارد. همین امر در مورد پرخاشگری صدق می کند. این یک بیماری ثانویه است. این نشانه این است که کودک در روح خود خوب عمل نمی کند. دلایل آن می تواند بسیار متفاوت باشد: کپی برداری از رفتار بزرگسالان ، تقلید از قهرمانان فیلم ها ، تنهایی یا احساس درماندگی. کودک معتقد است که به دلیل شرایطی که دارد قادر به کنار آمدن با مشکلات ذکر شده خواهد بود ، بنابراین هیچ تعرض بی دلیل وجود ندارد.
پرخاشگری می تواند مرز بیماری روانی باشد. از جمله این کودکان می توان به عدم حساسیت نسبت به عزیزانشان نیز اشاره کرد. آنها ظرفیت دلسوزی خود را از دست می دهند. مرحله بعدی ظلم است. اگر شخصی پس از نشان دادن پرخاشگری ، متوجه شود که چه کاری انجام داده است و می تواند از آن توبه کند ، آن فرد بیرحم عمداً نه تنها زخم روحی ، بلکه رنج جسمی را نیز تحمیل می کند.
مهم این است که از وضعیت روحی و روانی فرزند خود آگاه باشید و اجازه ندهید لحظه انتقال از پرخاشگری به بی رحمی باشد. این در رفتار او دیده خواهد شد. به عنوان مثال ، او بدون قطره ای از همدردی می تواند به طور رسمی برای کاری که انجام داده عذرخواهی کند. اعمال او هیچ احساسی در او ایجاد نمی کند ، و حتی بدتر - او خوشحال است. البته والدین باید جلوی این کار را بگیرند. اگر آنها خودشان نتوانند کنار بیایند ، پس به یک متخصص مراجعه کنید ، در غیر این صورت چنین مشکلاتی در بزرگسالی منجر به چیز خوبی نمی شود.
والدین چگونه باید رفتار کنند؟ در همان لحظه پرخاشگری ، تنها کاری که آنها می توانند انجام دهند فقط یک اثر جسمی است که هدف آن آرامش بخشیدن به فرزندان است. برای اینکه کودک کمتر پرخاشگری از خود نشان دهد ، باید یاد بگیرد که وقتی شخصی در منطقه پرخاشگری خود قرار دارد ، آنچه را تجربه می کند ، احساس کند. اجازه دهید کودک مراحل خود را پیش بینی کند و آنچه را که با خودش انجام داده مقایسه کند. و اگر همه چیز بد شروع نشده باشد ، او به اشتباه خود پی می برد. همدردی با حیوانات ، افراد رنج دیده و غیره در سنین پیش دبستانی بسیار مفید خواهد بود. مهم است که از طریق اقدامات خود مثال بزنید.
اگر پرخاشگری با کینه توزی همراه است ، لازم است که او را تا حد ممکن سرزنش کنید. به او اسباب بازی بدهید تا بهتر بتواند پرخاشگری خود را روی آن از بین ببرد. بگذارید یاد بگیرد احساساتش را بیان کند. این به شما کمک می کند تا از احساسات آگاه شوید و دلیل پرخاشگری آنها را ببینید ، به این معنی که کنار آمدن با آن راحت تر خواهد بود.
اگر در تیم (در مدرسه یا مهد کودک) چنین افرادی وجود دارد ، از برقراری ارتباط با فرزندان خود منع کنید. اول ، پرخاشگری مسری است. ثانیا ، چنین کودکی دیر یا زود می فهمد که چرا با او دوست نیستند و قطعاً شرایط تغییر خواهد کرد.
راه مبارزه
یکی از راه های مبارزه با پرخاشگری بازی است. امروز والدین باید مراقب باشند. در قفسه های فروشگاه ها بسیاری از بازی ها و اسباب بازی های تهاجمی وجود دارد که حتی از دید آنها حتی یک بزرگسال نیز می تواند ترسیده باشد. اما کسانی هستند که قرن ها مورد آزمایش قرار گرفته اند ، قادر به القای خوبی و رشد شخصیت کوچک هستند. اینها اسباب بازی های چوبی هستند.والدین مدرن دیگر حتی تصور نمی کنند که چنین مواردی وجود داشته باشد. غالباً از آنها به عنوان سوغاتی یاد می شود که جای آنها در قفسه کتاب است.
ساختن چیزی تهاجمی از چوب غیرممکن است. کودکانی که وقت خود را با این اسباب بازی ها می گذرانند بیشتر تمایل به مهربانی و عطوفت دارند. چنین بازی قدیمی "کک" وجود دارد. او در روسیه قبل از انقلاب متولد شد و شایسته فراموش شدن او نیست. این به رشد چشم ، مهارت ، پشتکار و تمایل به پیروزی کودک کمک می کند.
چه کسی از کودکی یک بال چوبی نمی چرخاند؟ اکنون چنین اسباب بازی ای یک پنی هزینه دارد و فضای کمی را اشغال می کند. او در آسیا متولد شد و بیش از دو هزار سال سن دارد. در اواخر قرن نوزدهم در روسیه ظاهر شد. و چقدر می توان با آن دستکاری کرد! علاوه بر این ، عضلات دست را توسعه می دهد. اکنون یک تغییر در بازی وجود دارد - یک قسمت بالای صفحه. این نیاز به پشتکار و صبر از کودک دارد. با گذشت زمان ، می تواند تظاهرات اضطراب را کاهش دهد. برای سوار کردن قسمت بالای خانه به "خانه" ، باید صبور باشید و همه نمی توانند این کار را انجام دهند.
آنچه را دوست دارید بگویید ، اما یک اسباب بازی چوبی یک اختراع شگفت انگیز است که از اجداد ما به ما رسیده است و این باید حفظ شود. اگر کودکی را به او بیاموزید ، پس او فقط شادی را برای او به ارمغان می آورد و به بزرگسالان الهام می بخشد.
