به یک درجه یا درجه دیگر ، همه والدین با خلسه های کودکانه روبرو می شوند. برای برخی ، رفتار این کودک یک بار اتفاق می افتد ، در حالی که برای برخی دیگر یک مشکل همیشگی است. درک سازوکارهای وقوع و روش های کنار آمدن با آن به طور مثر مهم است. غالباً ، توصیه هایی که به والدین در رابطه با عصبانیت کودکانه می شود ، به یک توصیه ساده "عدم توجه" کاهش می یابد. اما در عمل ، همه چیز بسیار پیچیده تر است.
عصبانیت کودکان یک طغیان عاطفی شدید است ، همراه با جیغ ، گریه ، بسیاری از کودکان خود را روی زمین می اندازند ، دست و پاهای خود را می کوبند و در پشت خود را قوس می دهند. والدین در چنین شرایطی غالباً گم می شوند و نمی دانند چگونه رفتار صحیحی داشته باشند. در این حالت ، کودک نمی تواند خود و احساسات خود را کنترل کند. دلایل هیستری کودک متفاوت است: کودک به دلیل نوعی نارسایی و شدیدترین اختلال مورد نظر را دریافت نکرد ، و غیره. در میان توصیه هایی که به والدین توصیه می شود ، بیشترین توجه به عدم خشم کودک نیست. در واقعیت ، همه چیز خیلی ساده نیست.
در واقع: ارائه ایده ای که کودک از نظر احساسی درخواست می کند ، فکر بدی است. اگر در اثر هیستری به خواسته خود برسد ، این رفتار را به عنوان یکی از راه های رسیدن به هدف خود به یاد می آورد. در نتیجه ، کودک بیشتر اوقات هیستریک خواهد شد. هنگام بروز خشم ، والدین برای حفظ آرامش خود باید تمام قدرت خود را جمع کنند. عصبانیت کاملاً طبیعی در چنین شرایطی ایجاد می شود ، اما به هیچ وجه به کودک کمک نمی کند.
اگر کودک در حال تلاش برای رسیدن به چیزی با اشک است ، حتما او را تنها بگذارید. هرچه تعداد تماشاگران کمتر باشد ، سرعتش آرامتر خواهد شد. همچنین به تغییر محیط کمک می کند: از فروشگاه خارج شوید ، به اتاق دیگری بروید و غیره
حتی وقتی دلیل دیگر از قبل متوقف شده باشد (خانواده از فروشگاهی که کودک خواستار خرید چیزی شده بود خارج شدند) ، کودک به تنهایی قادر به رفع فشار روحی نیست. این اتفاق می افتد که هیستری کودک در شرایطی اتفاق می افتد که یک فرد کوچک از چیزی بسیار ناراحت می شود: اسباب بازی نمی فهمد ، نمی توان هرم را همانطور که می خواهی قرار داد. این وظیفه والدین است که به کودک کمک می کند تا آرام شود. یک نوشیدنی بخورید ، با آب خنک بشویید ، محکم نگه دارید ، اجازه ندهید که مثلاً لرزان شود. هر مادری می داند دقیقاً چه چیزهایی به کودک کمک می کند تا سریعتر به حالت عادی برگردد.
کودک باید از طریق احساسات زندگی کند ، آنها را بیرون بیندازد ، اما نه خیلی طولانی. اگر خلسه کودک کشیده شود ، سپس سیستم عصبی او تخلیه می شود ، روان کودک در یک دور باطل قرار می گیرد: هرچه کودک بیشتر گریه کند ، توقف آن دشوارتر است. توصیه های روانشناس به این واقعیت خلاصه می شود که عجله به سرعت برای آرام شدن ضروری نیست ، اما همچنین به تأخیر انداختن خشم کودکانه ارزش ندارد.
کودک باید درک کند که مادرش در این لحظه عاشق او نبود ، زیرا او در برابر شدت احساسات مقاومت می کند. سپس خود او به تدریج یاد خواهد گرفت که آنها را تحمل کند ، و از راه های مناسب تری کنار بیاید. اگر پدر و مادری ، در شرایط دلخوری کودکانه ، تحریک و عصبانیت خود را بیرون بیندازند ، این به هیچ وجه به کودک کمک نمی کند.
به طور کلی ، توصیه هایی برای والدینی که غالباً با احساسات کودکانه روبرو هستند ، به 3 نکته اصلی خلاصه می شود: عدم همراهی با دستکاری کودک ، کاهش تعداد بینندگان و کمک به آرام شدن.
