تربیت فرزند اول همیشه برای والدین جوان با مشکلاتی همراه است ، زیرا همه چیز برای اولین بار اتفاق می افتد. نحوه تغذیه ، نحوه قنداق کردن و به ویژه نحوه آموزش. در روند تربیت ، ویژگی های شخصیتی مفید اجتماعی در کودکان شکل می گیرد که شکل گیری آنها از روزهای اول زندگی رخ می دهد. جای تعجب نیست که مردم می گویند: "کودکی را بزرگ کنید در حالی که او آن طرف نیمکت دراز کشیده است و نه در امتداد آن."
دستورالعمل ها
مرحله 1
هنگام تربیت فرزند اول ، والدین غالباً بر دانش به دست آمده در کتابها یا سخنرانیهای مربوط به تعلیم و تربیت و روانشناسی متمرکز می شوند ، اما همه این دانش نباید به عنوان دستورالعمل عمل دقیق مورد استفاده قرار گیرد. با تمرکز بر ویژگی های کودک ، روش ها و تکنیک های تربیتی در حال تغییر هستند. کودکان از نظر مزاج ، از نظر سلامتی ، از نظر دلبستگی به والدین و غیره تفاوت دارند. در کتابها ، اغلب لیستی از روشهای مختلف آموزش آورده شده است: روشهایی را انتخاب کنید که برای خانواده ، فرزند شما مناسب باشد.
گام 2
فرزند اول ، به عنوان یک قاعده ، عشق همه بزرگسالان را در محیط نزدیک خود دریافت می کند. او به چنین میزان عشق و ستایش عادت می کند ، بنابراین در آینده هم از طرف مربیان مهد کودک و هم از مربیان انتظار دارد همین نگرش را داشته باشد. کمبود محبت او را ناراحت می کند. بنابراین ، برای اولین فرزند در خانواده ، ایجاد نه تنها هاله ای از پذیرش بی قید و شرط ، بلکه همچنین یک سیستم الزامات مهم است که تحقق آن باید از نزدیک کنترل شود.
مرحله 3
وقتی فرزند دوم در خانواده ظاهر می شود ، کودک بزرگتر ممکن است در "منطقه بی توجهی" بزرگسالان باشد ، که باعث ایجاد حسادت نوزاد تازه متولد شده و کینه نسبت به والدین می شود. به گفته آ. آدلر ، کودک احساس می کند یک تزار است که از تخت سلطنت سرنگون شده است. برای کاهش نارضایتی او ، والدین باید مسئولیت مراقبت از کودک را بین خود تقسیم کنند. باید توجه داشته باشید و موفقیت فرزند اول را هرچه بیشتر اوقات مشخص کنید ، او را به خاطر کمکش تحسین کنید ، او را درگیر فعالیتهای مشترک کنید.
مرحله 4
کودکان مدرن نمی خواهند احساس بزرگتر بودن کنند ، زیرا این کودکان هستند که مسئولیت برادر یا خواهر کوچکتر خود را به دوش می کشند. آنها کسانی هستند که برای فرزندان دیگر خانواده نمونه می شوند. و بی نقص بودن در تمام اوقات بسیار دشوار است. بنابراین ، عبارات را باید تا حد ممکن کم گفت: "شما یک پیر هستید ، شما برای دیگران الگو هستید ، باید …". چنین خواسته هایی مقاومت کودک را برمی انگیزد و او رفتاری برعکس را شروع می کند. حالا او می خواهد دیگر پادشاه نباشد ، بلکه حداقل با سایر فرزندان خانواده در یک سطح باشد.
