توجه توانایی فرد در تمرکز روی فرآیندهای شناختی یا روی یک شی خاص برای شناختن آن است. توجه بر مطالعه یک شی خاص متمرکز و متمرکز است.
ضروری
ادبیات علمی ، تصاویر مانند "سه تفاوت را پیدا کنید" ، انتشارات علمی ، مقالاتی در این مورد
دستورالعمل ها
مرحله 1
توجه به عنوان مظهر فعالیت انسان در فرآیندهای شناختی بیان می شود. روانشناسان در این مورد اختلاف نظر دارند. برخی از محققان استدلال می کنند که چنین روند جداگانه و مستقلی وجود ندارد. توجه در این حالت فقط می تواند به عنوان یک طرف کل روند ذهنی فرد عمل کند. دانشمندان دیگر مطمئن هستند که توجه می تواند بیانگر یک حالت مستقل از یک شخص باشد ، یعنی برخی فرایندهای داخلی خاص که ویژگی های خاص خود را دارد.
گام 2
در میان خواص توجه انسان ، ویژگی های زیر برجسته است. توجه دارای ثبات است ، یعنی توانایی فرد در تمرکز طولانی مدت روی مورد مطالعه. توجه با تمرکز متمایز می شود ، یعنی تمرکز روی یک شی در حالی که حواس شما را از هر چیز دیگری پرت می کند. توجه خاصیتی به عنوان قابلیت تغییر دارد ، یعنی توانایی شخص بسته به نوع فعالیت ، از یک شی به شی دیگر. توزیع توجه توانایی پراکندگی آن در مکان و زمان است. میزان توجه ، میزان اطلاعاتی است که فرد می تواند همزمان ذخیره و تمرکز کند.
مرحله 3
مکانیسم های فیزیولوژیکی توجه انسان با تشکیل کانون افزایش تحریک ، غالب آن تعیین می شود. به لطف این روند ، در قسمت خاصی از قشر مغز ، شرایط لازم برای انعکاس کامل و دقیق یک لحظه یا جسم قابل توجه ایجاد می شود. هر چیزی که هیچ ارتباطی با این موضوع نداشته باشد به سادگی مسدود می شود. فیزیولوژی توجه نیز به رفلکس جهت دهی بستگی دارد. یعنی این توانایی مغز است که بتواند محرک جدید و غیرمعمولی را از واقعیت اطراف جدا کند. این فرآیند می تواند با پیکربندی تحلیلگرها همراه باشد. فعالیت فعالیت مغز نیز در لحظه بیشترین تمرکز عملکرد توجه بر روی هر جسمی افزایش می یابد.
مرحله 4
رشد توجه فرد به شکل اولیه آن بستگی دارد. می تواند بالاتر و پایین تر باشد. بستگی دارد که در حال حاضر چه نوع توجهی داوطلبانه یا غیر ارادی درگیر شود. توجه غیر ارادی می تواند بدون محرک های قابل مشاهده و تلاش های ارادی از طرف یک شخص آشکار شود. توجه داوطلبانه تنها زمانی قابل مشاهده است که فردی هدف خاصی داشته باشد.
