والدین فکر می کنند که حتماً می دانند فرزندانشان چه کاری باید انجام دهند و چگونه. آنها با بهره گیری از برتری خود ، به خود اجازه می دهند صدای خود را به سمت کودک بلند کنند و سعی کنند با کودک سهل انگار استدلال کنند. این روش تربیتی صحیح نیست ، بنابراین هر پدر و مادری باید یاد بگیرد که در هر شرایطی خود را کنترل کند و سعی کند هرگز سر کودک داد نزند.
در اصل ، فریاد زدن برای یک بزرگسال شایسته نیست ، به خصوص در مورد نوزادی که نمی تواند از خود دفاع کند. بنابراین ، بسیار مهم است که والدین خود را متقاعد کنند که یک بار و برای همیشه داد و فریاد کودک را متوقف می کند. به محض بالا آمدن صدا تا سطح یک فریاد ، شما باید متوقف شوید و خود را به جای شخصی که معیار محدودیت و خویشتن داری است ، مثلاً برخی از کلانشهرها یا ملکه ، تصور کنید.
به محض اینکه یک بزرگسال متوجه شد که قصد دارد روی کودک خود فریاد بزند ، می توانید تصور کنید یک غریبه با همان کلمات بر سر کودک فریاد می زند. در چنین شرایطی ، هر پدر و مادر عادی فرزند خود را توجیه می کند یا سعی می کند اوضاع را نرم و صاف کند ، فقط در این حالت والدین خود برای جلوگیری از گریه خود به بهانه ها نیاز دارند.
یک پدر و مادر می تواند به جای فرزند خود یک کودک کاملاً عجیب و غریب را تصور کند که بد شیطانی دارد. اجتناب از فریاد آسان خواهد بود ، زیرا قرار نیست سر کودک دیگری فریاد بزند.
برای اینکه سر کودک داد نزنید ، ممکن است هنگام شیوع عصبانیت فکر کنید که در خانه مهمان هستند. پس از همه ، قسم خوردن در مقابل آنها ناخوشایند است ، شما می توانید پس از ترک کودک ، پس از مدتی نارضایتی خود را به او نشان دهید ، و سپس احساسات آرام می شوند.
مسلماً هر بزرگسالی می تواند شل شود و سر فرزند خود فریاد بزند اما بعید است بعد از این احساس غرور و رضایت داشته باشد و کودک مطیع تر از فریادها نشود. لازم به یادآوری است که کودکان حق اشتباه دارند ، انتظار رفتار ایده آل از آنها احمقانه است ، بنابراین باید یاد بگیرید که خود را مهار کنید ، بر سر کودک فریاد نکشید ، اما توضیح دهید که چرا این یا آن عمل غیرقابل قبول است.
