زمان چقدر سریع پرواز می کند! به تازگی ، ما با این مشکل روبرو بودیم که چگونه در کودکستان با کودک سازگار شویم ، و در حال حاضر آماده شدن برای مدرسه ضروری است. امروز آنها تقریباً از بدو تولد برای مدرسه آماده می شوند. مردم این همه تکنیک و دوره را آورده اند! در مدارس تقریباً امتحانات لازم است تا کودک به کلاس اول برود. در این نگرانی ها ، والدین چیز اصلی را فراموش می کنند: آمادگی روانی برای یکی از مهمترین مراحل زندگی.
چرا کودک برای مدرسه آماده نیست؟
لازم است نه تنها برای کودک ، بلکه برای تمام خانواده آماده شوید. والدین در دوران پس از اتحاد جماهیر شوروی تحصیلات خود را فرا گرفتند و پدربزرگ و مادربزرگ شاهد آموزش دوران اتحاد جماهیر شوروی بودند. در حال حاضر ، مقادیر به طور چشمگیری تغییر کرده اند و این حتی در بالاترین سطح نیز تأیید می شود.
اولین چیزی که هر پدر و مادری باید یاد بگیرد کنترل وضعیت عاطفی کودک است. متأسفانه ما چنین فرهنگی نداریم. در شلوغی مدرن زمان کافی برای این کار وجود ندارد. در مدرسه ، هر معلم روش خود را ارائه می دهد و بار زیادی به دانش آموزان می دهد ، اغلب بدون اینكه به سلامتی و توانایی های آنها بیندیشد. کودک استرس را تجربه می کند ، در نتیجه سلامتی او خراب می شود. و این فقط والدین را نگران می کند.
معلمان کمی در مورد کودکان فکر می کنند. تمام افکار آنها با موضوع خودشان سرگرم شده است. لازم است والدین یاد بگیرند که از دانش آموزان خود مراقبت کنند و نه تنها به عملکرد تحصیلی توجه کنند. غالباً آنها این کار را رها می کنند ، یا کودک را با فعالیتهای اضافی بار می آورند ، سعی می کنند او را یک کودک اعجوبه کنند و به دلایل چنین مطالعه فکر نمی کنند. وظیفه اصلی والدین کاملاً متفاوت است. اول از همه ، کودک باید با عشق گرم شود.
ما در دوران سرمایه داری زندگی می کنیم ، به این معنی که اهرم های کنترل انسان تغییر کرده اند. این احساس وجود دارد که والدین هنوز در دوران پرولتاریا مانده اند ، زمانی که ما باید آنچه را که حزب به ما گفته است انجام دهیم. والدین باید مطالبه گر باشند ، اما خواسته های آنها نباید سخت باشد. ما باید به کودک کمک کنیم تا مستقل و با فرهنگ شود و مدرسه دانش را فراهم می کند.
مدرسه مدرن هیچ آموزشی نمی دهد. کودک علاوه بر دانش ، باید یاد بگیرد که چگونه با نوع خودش ارتباط برقرار کند و تعامل کند. و در اینجا آموزش والدین نقش اصلی را دارد. اگر والدین از فرزند خود در برابر ناملایمتی که در مسیر او وجود دارد ، محافظت کنند ، پس از آن کودک تا چهل سال به بالا باقی خواهد ماند. و این اندوهی برای والدین مسن خواهد بود. آنها خواهند فهمید که دیگر قادر به بازنشستگی نخواهند بود و هنوز هم به کمک آنها نیاز است. همه اینها ممکن است اتفاق بیفتد زیرا یک روز ، آنها لحظه را از دست دادند و به طور غیرقابل کنترلی به فرزند خود استقلال دادند.
والدین می توانند پرخاشگری را در کودک بروز دهند ، و این انگیزه را ایجاد می کند که به هر حال چنین دنیایی بهتر و آسان تر خواهد شد. این نیز اقدامی غیرعاقلانه است که در بزرگسالی به مشکلاتی منجر خواهد شد. همدلی بیش از حد مضر است. معمولاً در چنین خانواده هایی رابطه زن و شوهر به خوبی پیش نمی رود. کودک این را می بیند و به محض این که بتواند ، خانواده را ترک می کند و سعی می کند در "شنای رایگان" زندگی بهتری برای خود ترتیب دهد ، اما معمولاً نتیجه ای ندارد.
این اتفاق می افتد که والدین به صراحت کودک را مقصر می دانند. آنها گام اشتباه را به او نشان می دهند ، اما در عین حال اشتباهات خود را فراموش می کنند. و هرچه پدر و مادر سخت تر زندگی کنند ، خواسته های آنها جدی تر می شود. به نظر می رسد که کودک پشتیبانی دریافت نمی کند ، اما عمیق تر در شرایط خود قرار می گیرد.
والدین باید کودک را برای موقعیت هایی آماده کنند که قبلاً تجربه نکرده است. بنابراین ، لازم است که با او تغییر کند. او نیازی به ترس از مشکلات پیش رو ندارد ، بلکه آماده شدن برای آنها است. خودش هم باید بخواهد به مدرسه برود. پس از پنج سال ، اگر کودک از نظر فکری رشد کافی داشته باشد ، در حال حاضر می توان حرفه آینده را تعیین کرد و والدین باید در این زمینه کمک کنند. سپس به مدرسه علاقه مند خواهد شد.
علاوه بر این ، باید به آنچه او را مجذوب خود می کند علاقه مند باشد و برای هر دستاوردی ستایش شود. باید بیشتر از فحش تعریف شود (3/4 تا 1/4).اگر دلایل بیشتری برای قسم خوردن وجود داشته باشد ، باید به دنبال چیزی برای ستایش او باشید. موفقیت با سازماندهی و عشق به نظم ارتقا می یابد. این در هیچ کجا آموزش داده نمی شود ، بلکه فقط مورد سرزنش قرار می گیرد. برای دستیابی به دانش ، باید استراحت کنید و کودک را در جهات دیگر رشد دهید. سمت زیبای دنیا را به او نشان دهید.
آماده سازی
هنوز تابستان است و زمان آماده سازی دانش آموز کلاس اول ابتدایی برای مدرسه وجود دارد. لازم است به کودک فاش شود که او اولین شخص در این مسیر نیست. برای اقناع بیشتر ، یک آلبوم قدیمی از عکس بگیرید که تصویر مدرسه شما را حفظ می کند و نشان می دهد که این سرنوشت از شما هم عبور نکرده است. تجربیات دوران کودکی خود را به اشتراک بگذارید ، در مورد زندگی مدرسه صحبت کنید و در مورد مزایای یادگیری نتیجه گیری ظریف کنید.
حتی وقتی در خیابان هستید ، وقت را تلف نکنید. به عنوان مثال ، دست خط را با استفاده از چوب و ماسه تمرین کنید و مطمئن شوید که چرا به آن احتیاج دارید. هنگام پیاده روی می توانید به فروشگاه بروید و وسایل مدرسه را انتخاب کنید. انجام این کار با هم مهم است تا کودک خودش بتواند کالای خریداری شده را انتخاب کند. اگر در این لحظه خواستار خرید اسباب بازی شد ، از او امتناع نکنید. شاید او دستیار یادگیری شود.
می توانید حساب کردن روی سنگریزه ها یا چوب ها را شروع کنید. و شما می توانید این کار را در روند شناخت دنیای اطراف خود ، ترکیب این روند با مراقبت از عزیزان خود انجام دهید. آموزش مقایسه اشیا را فراموش نکنید. کودک باید بین مفهوم کم و بیش ، گرد یا مربع و غیره تفاوت قائل شود. توانایی خواندن و نوشتن فرد خوبی ، پسری حساس و مهربان را در او تربیت نمی کند. بنابراین ، سعی کنید در درسهایتان به حقایق ابدی روی بیاورید ، به فرزندتان بیاموزید که خانواده شما را به یاد بیاورد و در برابر مشکلات دیگران کر نماند.
عصر بازی های رومیزی انجام دهید. آنها نظم و خویشتن داری خاصی را آموزش می دهند. ما باید یاد بگیریم که بازی کنیم و در این مورد برای او مثال بزنیم. به کودک خود بیاموزید که از روند بازی لذت ببرد ، نه از اینکه یک برنده شده است. بهتر است دانش و ذکاوت او را در طی مراحل نشان دهید ، و جایگاه یک برنده می تواند یک بذر غرور در روح او پرورش دهد ، که زندگی بزرگسالان را مختل خواهد کرد.
بسیار مهم است که فرزند شما بخواهد به مدرسه برود و این از نظر او وظیفه سنگینی نیست. والدین این مسئله را به خوبی درک می کنند و در عین حال به شدت کار پی می برند. بنابراین ، دوست دارم آرزو کنم که روزی کودکی به شما بگوید: "مادر ، چطور می خواهم به مدرسه بروم!"
