همانطور که عاشقان فکر می کنند عشق در قلب بوجود نمی آید بلکه در قلب ایجاد می شود. بخشی از مغز (لوب فرونتال) که تفکر منطقی را کنترل می کند خاموش است. و فرد از عشق کور می شود. او متوجه کمبودهای عزیزی نمی شود.
آنها کورکورانه عاشق خود شخص نیستند ، بلکه ایده خود را در مورد او دوست دارند. عاشق ، هدف عشق خود را ایده آل می کند. او خصوصیات منفی یک عزیز را نمی بیند ، اما ویژگی های مثبت را اغراق می کند.
خطای دید
دانشمندان دریافته اند که آنها نه با قلب بلکه با سر دوست دارند. در زمان عاشق شدن ، برخی تغییرات در مغز رخ می دهد. اول از همه ، عملکردهایی که مسئول تجزیه و تحلیل درک بینایی هستند ، مختل می شوند. عشق انسان را کور می کند.
عاشق دیوانه وار خوشحال است. او با عینکی به رنگ گل رز به جهان نگاه می کند. این اتفاق می افتد زیرا ناحیه جدیدی از مغز - منطقه عشق و سرخوشی - باز می شود. و آن قسمت (لوب فرونتال) که تفکر منطقی را کنترل می کند خاموش است. به همین دلیل ، عاشق متوجه کمبودهای عزیز نمی شود.
سطح دوپامین ، هورمون لذت و رضایت ، افزایش می یابد. بنابراین ، کنار گذاشتن تجربیات عاشقانه بسیار دشوار است.
بیماری را دوست دارم
با بررسی علل نابینایی عشقی ، متخصصان دریافته اند که عشق مادر به فرزند و احساسات عاشقانه از یک ماهیت برخوردار است. با یک استثنا
عشق رمانتیک ، برخلاف عشق مادرانه ، با جذابیت جنسی همراه است. علت آن فعالیت شدید هیپوتالاموس است. بخشی از مغز که تحریک را تنظیم می کند. وقتی جذابیت جنسی وضوح خود را از دست می دهد ، فرد عاشق این مسئله را می بیند.
عشق مادرانه کور با گذشت سالها کمرنگ نمی شود. تغییرات در قشر مغز به تدریج قابل برگشت نیست. چنین عشقی روان زن را از بین می برد.
قربانیان عشق مادرانه
اگر مادری در فرزند خود فردی جداگانه و مستحق احترام و تفاهم نبیند ، کورکورانه دوست دارد. فرزند او نمی تواند به یک فرد مستقل و بزرگسال تبدیل شود. زندگی شاد خود را بسازید.
مادران تنها اغلب کودکان را کورکورانه دوست دارند. آنها آنها را "برای خودشان" به دنیا می آورند. پسران به عنوان "پسران مامان" ، دختران - به عنوان فمینیست های پرشور تربیت می شوند.
مادران قدرتمند تابع عشق کورکورانه هستند. در یک خانواده ، چنین زنی اقتدار اصلی است. او شوهر با اراده ضعیف و فرزندان "مطیع" را اداره می کند. كودكان بزرگ شده پس از فرار از آزادي ، با تمام جديت فرو مي روند.
گاهی مادرانی که نتوانسته اند رویاها و امیدهای خود را تحقق بخشند ، سعی می کنند آنها را به کودکان تبدیل کنند. اینگونه آشکار می شود عشق والدین کور ، کودک را از حق انتخاب محروم می کند.
مادران "مهربانی" هستند که فرزندی تربیت نمی کنند ، اما کورکورانه آرزوها و هوی و هوس های او را برآورده می کنند. تشویق هر گونه بازی. کودکی که از توجه و هدایا خراب می شود ، خودخواه می شود.
