هنگامی که همسران ازدواج را منحل می کنند یا همسران رسمی جدا از هم زندگی نمی کنند ، اغلب در مورد تعیین محل زندگی یک کودک صغیر س aال می کنند. در چنین اختلافاتی ، تصمیمات دادگاه معمولاً زندگی مشترک کودک با مادر را تعیین می کند. اما بعضی اوقات پدران بلافاصله فرزندان خود را پیش خود می برند و با آنها زندگی می کنند ، زیرا هر دو والدین از حقوق و مسئولیت های برابر با کودک برخوردارند. در همین زمان ، یک مادر دوست داشتنی نیز می خواهد با کودک خود زندگی کند. در چنین مواردی ، زن تعجب می کند که چگونه کودک را از شوهرش شکایت کند.
دستورالعمل ها
مرحله 1
هنگام تشکیل دادخواست برای تعیین محل زندگی کودک ، توجه داشته باشید که قوه قضاییه هنگام تصمیم گیری ، صرفاً با توجه به منافع کودک هدایت می شود و از سن 10 سالگی نظر وی در مورد تمایل به زندگی با او را در نظر می گیرد. این یا آن والدین ، و نه جاه طلبی ها یا خواسته های والدینش. عواملی مانند سن کودک در نظر گرفته می شود. علاقه او به هر یک از والدین ، خواهران و برادرانش. خصوصیات اخلاقی و سایر خصوصیات والدین ؛ فرصتی برای هر یک از والدین برای ایجاد شرایط مناسب برای کودک برای رشد و تربیت او. رابطه بین والدین و فرزند ؛ و همچنین سایر عواملی که ممکن است براساس مشخصات یک پرونده خاص توسط دادگاه در نظر گرفته شود.
گام 2
با مقامات سرپرستی و سرپرستی در محل زندگی کودک ، یعنی منطقه یا شهرداری که کودک در آن زندگی می کند ، با پدر تماس بگیرید. مقامات سرپرستی از طریق دادگاه بعنوان شخص ثالث وارد می شوند ، بنابراین برای شما بهترین کار خواهد بود اگر کارمندان این موسسه طرف شما را بگیرند و همراه با شما از منافع شما دفاع کنند.
مرحله 3
مشخصات خود را از محل کار و محل سکونت خود ارائه دهید. اجازه دهید این اسناد به عنوان یک کارمند به عنوان کاملترین حالت ممکن شما را نشان دهد ، نه تنها ویژگی های تجاری شما ، بلکه همچنین ظاهر اخلاقی و اخلاقی ، و همچنین ارتباط شما با همسایگان ، مشارکت در زندگی عمومی حیاط و "چیزهای کوچک" دیگر را توصیف کند. که در کل آنها شما را به عنوان یک فرد فوق العاده و یک مادر دلسوز توصیف می کنند.
مرحله 4
از کارمندان مقامات سرپرستی و سرپرستی دعوت کنید تا از شرایط مسکن در آپارتمان شما نظر سنجی کنند ، اگرچه خود آنها باید این سند را تهیه کنند ، اما بهتر است اگر در این زمینه پیش قدم شوید.
مرحله 5
در کلیه جنبه های جمع آوری اسناد و مدارک فعالانه شرکت کنید تا مسئله تشکیل پرونده قضایی حل شود.
مرحله 6
احساس شرم دروغین نشان ندهید و برای اثبات حق تقدم خود در زندگی با کودک خود از شاهدان استفاده کنید. اینها ممکن است مربیان مهد کودک یا معلمان مدرسه ای که فرزند شما در آن تحصیل می کند باشند. هم خانه ها معلمان خارج از مدرسه که دختر یا پسرتان در آن شرکت می کند. پدر و مادر دوستان فرزند شما. همه این افراد در دادگاه در مورد چگونگی رشد کودک ، نحوه برقراری ارتباط با همسالان و بزرگسالان ، در مورد نگرش او با هر یک از والدین و ترجیحات برقراری ارتباط با یکی از آنها (در صورت وجود هرگونه بیان به آنها) ، در مورد آراستگی و سایر موارد لازم برای اطلاعات دادگاه
مرحله 7
اطمینان حاصل کنید که از آن دسته از شهروندانی که از حقایق منفی (در صورت وجود) رفتار پدر با کودک اطلاعاتی دارند نیز به دادگاه دعوت شده اند. علاوه بر شهادت در چنین مواردی ، ارائه مدارک تأیید کننده این امر ضروری است: گواهینامه های مرکز آسیب ، نتیجه گیری روانشناس کودک و دیگران.
مرحله 8
اگر وضعیت مالی پدر کودک بیش از موقعیت مالی شما است ناامید نشوید. این واقعیت به او برتری شما نمی دهد. هنگام تصمیم گیری در مورد تعیین محل زندگی کودک ، دادگاه این شرایط را فقط در رابطه با دیگران در نظر می گیرد.
مرحله 9
حتماً در هر جلسه دادگاه حضور داشته باشید ، هرچقدر هم از طرف شما دشوار باشد ، زیرا دادگاه می تواند عدم حضور شما در تصمیم گیری در مورد چنین مسئله مهمی را بی توجهی به سرنوشت کودک قلمداد کند. اگر شرایط واقعاً عینی است (بیماری جدی و مواردی از این قبیل) ، پس سعی کنید قبل از این به دادگاه اطلاع دهید یا وکیلی را برای حمایت از ادعای خود و وکالت از شما در دادگاه بفرستید و به او حق دهید منافع شما را در دادگستری وکالت دهد.
