شما اغلب می توانید این جمله را بشنوید که عشق سه سال زندگی می کند. کسی چنین سرد کردن احساسات را از نظر فیزیولوژیکی توضیح می دهد ، در حالی که کسی متقاعد شده است که هیچ چیز برای همیشه دوام ندارد.
چند ماه اول ، یک سال پس از ملاقات ، برای بسیاری از زوج ها درخشان ترین دوره در یک رابطه است: شدت احساسات ، احساسات ، سرخوشی. به نظر می رسد که همیشه همینطور خواهد بود. اما اکنون دو سال ، سه سال می گذرد … احساسات زنده با یک نگرش یکنواخت و سپس حتی عادی جایگزین می شوند. و اکنون روح دوباره خواستار پرواز است ، و بدن خواستار افزایش هورمونی است. به نظر مردم می رسد که عشق گذشته است و وقت آن است که به دنبال عشق جدیدی بروند.
عشق مانند یک دارو است
طبق یک نظریه ، افراد از نظر ژنتیکی برنامه ریزی شده اند تا در یک نسخه سه سال و در نسخه دیگر هفت سال نسبت به یکدیگر احساس محبت کنند. طرفداران این نظریه می گویند که از نظر تکاملی ، نیازهای اصلی در انسان شکل گرفته است - برای زنده ماندن و ادامه نژاد ، و آنها در طول هزاره های گذشته تغییری نکرده اند. و در کنار هم زنده ماندن و پرورش فرزندان برای مردم آسان تر از تنهایی بود. اما باید چیز دیگری وجود داشته باشد تا زن و مرد برای مدتی در کنار هم باشند و طبیعت عاشق شدن را اختراع کرد. فرآیندهای شیمیایی مغز که تحت تأثیر او ایجاد می شود ، وابستگی عاطفی به شریک زندگی ایجاد می کند و مجبور می شود ، اول از همه ، مزایای او را ببیند و کاستی ها را متوجه نشود. وقتی کودک بزرگ شد و نسبتاً مستقل شد ، احساس بین والدینش کمرنگ شد. طرفداران این نظریه در تولید مثل تنها هدف نزدیک شدن زن و مرد و در جذب آنها به یکدیگر را می بینند - فقط نتیجه عمل هورمون ها. حتی برخی از دانشمندان اشتیاق عشق را با اعتیاد به مواد مخدر مقایسه می کنند.
هلن فیشر ، استاد انسان شناسی در دانشگاه آمریکایی راتگرز ، سالهاست که در مورد شیمی عشق تحقیق کرده است. نتایجی که وی بدست آورد نشان می دهد که احساسات در مراحل مختلف رابطه با افزایش هورمون های مختلف همراه است. بنابراین ، عاشق شدن با استروژن ها و آندروژن ها ، روابط طولانی مدت با سروتونین ، دوپامین و نوراپی نفرین همراه است و پیوستگی با افزایش اکسی توسین و وازوپرسین همراه است. این اکسی توسین است که به زوجین کمک می کند تا از اقدامات تکانشی و قطع روابط در دوره های بحرانی ، زمانی که عملکرد سایر هورمون ها به نتیجه نرسد ، خودداری کنند. در این زمان ، شرکا این فرصت را پیدا می کنند که با نگاهی بدون ابر به یکی از عزیزانشان نگاه کنند ، آنها سرانجام می فهمند که او همان فرد عادی با مزایا و معایب خود است. وابستگی عاطفی و جسمی در حال گذر است و اکنون فقط به خود افراد بستگی دارد که آیا آنها تصمیم می گیرند که با هم بمانند و روی رابطه خود کار کنند یا خیر.
همه موارد فردی است
شما می توانید به تئوری هورمون ها اعتقاد داشته باشید ، خصوصاً از آنجا که همه چیز کاملاً منطقی به نظر می رسد. اما این خیلی آسان است. در عمل ، می توان مشاهده کرد که تعداد زیادی از زوجین پس از یک سال یا چند سال از هم جدا می شوند ، اما کسانی نیز هستند که موفق می شوند رابطه شاد و علاقه خود را برای مدت طولانی حفظ کنند. و این به عوامل زیادی بستگی دارد. عشق لزوماً پس از 3-5 سال عبور نمی کند اگر: شرکا همچنان یکدیگر را متحیر و جالب نگه می دارند ، با هم رشد می کنند ، برای یکدیگر ارزش قائل هستند ، می دانند چگونه زندگی خود را متنوع کنند و از فعالیت های مختلف مشترک احساسات زنده بگیرند ، در نتیجه اشتیاق را گرم می کنند. اما برای اینکه چنین رابطه ای امکان پذیر باشد ، زن و مرد باید در ابتدا نه تنها با جاذبه جسمی متحد شوند ، بلکه باید نقاط مشترکی داشته باشند تا بتوانند در کنار خود از یکدیگر جدا از یکدیگر خوشبخت تر باشند.
