همه کودکان و دختران و پسران در کودکی با یکدیگر جنگ می کنند. دعوا هم راهی برای دفاع از خود ، و تأیید خود و رسیدن به مطلوب است. هر دعوا برای مداخله به بزرگسال نیاز ندارد. اما قطعاً باید بفهمید که این نوع جنگ چیست و چقدر برای شرکت کنندگان در این جنگ خطرناک است.
اگر کودک دو ساله دعوا کند ، در بیشتر مواقع او از حق داشتن اسباب بازی دفاع می کند. کودکان زیر سه سال یک اسباب بازی را فقط در دست شخص دیگری می بینند ، ببینید که او چگونه با آن رفتار می کند ، و آنها می خواهند این اسباب بازی را بدون شکست دریافت کنند ، بدون توجه به این که در قفسه بعدی دقیقاً همان اسباب بازی وجود دارد به آن بنابراین ، در این حالت ، شما باید وجود همان اسباب بازی را به کودک نشان دهید و نشان دهید که چگونه با آن رفتار می کند.
این اتفاق می افتد که در همان سن کودک سعی می کند مادر یا پدر را بزند ، اما این اتفاق می افتد اگر او قبلاً از همه روش های دیگر توجه به خودش استفاده کرده باشد. کودک هدفی برای آزار والدین ندارد ، فقط می خواهد با او بازی شود یا با او صحبت شود. بهتر است بچه ها بدون استفاده از دعوا رفتار صحیح خود را نشان دهند: اسباب بازی بخواهید ، مادر را با صدای بلند صدا کنید ، پشیمان شوید ، سکته کنید و ضربه نزنید.
وقتی کودک حرف زدن را یاد گرفت ، نیاز به استفاده از جنگ به عنوان راهی برای تعامل با دیگران برای او جذابیت کمتری پیدا می کند.
کودکان بزرگتر ، حدود پنج یا شش ساله ، از قبل می خواهند آزمایش هایی انجام دهند: آیا تیغه شانه به سر شما آسیب می رساند. چه اتفاقی می افتد اگر یک همسال خود را روی فرش یا زمین هل دهید. در این حالت ، بزرگسال در مورد قوانین رفتاری ، قوانین بازی صحبت می کند یا به شما می آموزد که نتایج منفی آزمایشات را پیش بینی کنید.
دانش آموزان جوان تر در تمرینات خود از مبارزه با رقابت استفاده می کنند. آنها دوست دارند قدرت خود را بسنجند ، بنابراین چنین مبارزاتی تماشاگران زیادی را به خود جلب می کند. اما آنها مبارزان را از هم جدا نمی کنند. چنین دعواهایی قانون دارد: حریف را روی تیغه های شانه قرار دهید ، "تا اولین خون" یا قبل از آنکه بازنده رحم کند ، جنگ کنید. اگر چنین مبارزه ای متوقف شود ، کودکان همچنان آن را در مکان دیگری و در زمان دیگری ادامه می دهند. یک بزرگسال می تواند کودکان را به محل برگزاری چنین درگیری هایی اشاره کند: سالن بدن سازی یا زمین بازی.
نبردها به خاطر عدالت اغلب در بزرگسالان رخ می دهد: کودکان از حق رهبری خود دفاع می کنند ، از ناموس دوست یا دوست دختر دفاع می کنند. چنین دعواهایی معمولاً در یک تیم انجام می شود و اهداف تأیید یک نوجوان را تأمین می کند. در این حالت باید نوجوان را با روشهای دیگر تصدیق خود آشنا کرد. یک نوجوان را می توان در تیم به خاطر فداکاری در دوستی ، توانایی به موقع نجات دادن ، توانایی های فکری و خلاقانه لازم در هر تیم ، موفقیت های ورزشی ، کارهای اجتماعی در کلاس مورد احترام قرار داد.
نبردهایی که انگیزه های اولیگان دارند و کودکان به کمک آنها شخص دیگری را تحقیر و آزرده می کنند ، درصورتی که دعوا لذت بخشی است و تنها راه تعامل با افراد دیگر می شود ، باید کاملاً متوقف و مجازات شوند.
مهم است که از اوایل کودکی بزرگسالان به کودک بیاموزند که بدون استفاده از دعوا با همسالان خود ارتباط برقرار کند. خود بزرگسالان نیز نباید از تنبیه بدنی کودک استفاده کنند ، زیرا وقتی کودک با دیگران ارتباط برقرار می کند ، غلبه قدرت بر ضعف به عنوان یک مثال جذاب برای او در می آید.
