شرایطی پیش می آید که حتی مطیع ترین و ساکت ترین کودک نیز دمدمی مزاج ، عصبی می شود ، می تواند هیستری و جنگ کند. دلایل زیادی برای این امر وجود دارد ، مثلاً بحران های سنی روانشناختی. در حقیقت ، دو گزینه برای توسعه رویدادها وجود دارد - یا به کودک اجازه دهید آنچه می خواهد انجام دهد ، یا مرز مجاز را نشان دهد. گزینه اول ممکن است منجر به این واقعیت شود که در آینده کودک نمی فهمد چه کاری نمی تواند انجام شود. اما در حالت دوم ، نباید افراط کرد ، مجازات نباید به تحقیر کودک تبدیل شود. از روش های جسمی تربیتی نمی توان استفاده کرد - کودک ممکن است احساس ناتوانی کند و در آینده از همه ناراحت ، آزرده خاطر شود ، یا برعکس ، با اراده ضعیف و افسرده باشد.
هدف اصلی مجازات این است که به کودک نشان دهیم اعمالی وجود دارد که قابل تکرار نیستند. تصمیم در مورد مجازات باید زمانی اتخاذ شود که عمل آگاهانه انجام شده باشد. چندین اصل کلی مجازات وجود دارد:
• مجازات باید متوجه عمل باشد نه کودک. کودکان باید بدانند که آنها را دوست دارند و آنها بد نیستند ، اما در حال حاضر والدین برای انجام یک عمل خاص سرزنش می کنند.
• کودک باید قوانین و مرزهای مشخصی داشته باشد. با عزیزان خود در مورد آنچه کودک می تواند یا نمی تواند صحبت کنید ، این امر باعث جلوگیری از شرایطی می شود که آنچه توسط والدین منع شده توسط سایر اقوام مجاز است.
• مجازات باید بلافاصله پس از عمل انجام شود و توجیه شود. شما نباید کودک را بخاطر کاری که مدتها قبل انجام شده است سرزنش کنید.
• مجازات را در برابر آنچه کودک انجام داده است بسنجید. خیلی سختگیر نباشید ، در غیر این صورت کودک در آینده همه کارها را انجام می دهد تا از مسئولیت پذیری خودداری کند.
• تنبیه را در ملا عام ترتیب ندهید ، زیرا این امر می تواند کودک را تحقیر کند. • همبستگی هر دو والدین در مجازات مهم است. اگر با مجازات همسرتان مخالف هستید ، بدون کودک درباره آن بحث کنید.
• اگر احساس می کنید کودک را ناعادلانه تنبیه کرده اید ، حتماً از کودک عذرخواهی کنید ، توضیح دهید که اشتباه کرده اید. سعی کنید آرام باشید. اگر کنترل خود را از دست دهید ممکن است سر کودک فریاد بزنید یا حتی به او ضربه بزنید. خودتان از این بابت پشیمان و نگران خواهید شد. اگر این اتفاق افتاد ، حتماً از کودک طلب بخشش کنید. اگر رفتار کودکان باعث اضطراب شما می شود و اقدامات نامناسب در کودک بارها و بارها تکرار می شود ، پس از تماس با روانشناس کودک نترسید. غالباً ، یک دیدگاه بیرونی به حل مشکلات موجود و بهبود رفتار کودک کمک می کند.
