برای بزرگسالان ، کاهش یا کاهش شنوایی یک مشکل جدی است. اما کاهش شنوایی در یک کودک کوچک بسیار خطرناک تر است. دلایل زیادی برای این پدیده وجود دارد. در اولین نشانه های کاهش شنوایی یا ناشنوایی در کودک ، مراجعه به متخصص گوش و حلق و بینی کودکان ضروری است.
کودکان با تقلید از بزرگسالان مکالمه را یاد می گیرند ، بنابراین شنوایی طبیعی یک شرط ضروری برای رشد مناسب روانشناختی کودک است. کودکی که شنوایی اش کم است یا اصلاً نمی شنود ، قاعدتاً در رشد ذهنی همسالان عقب است. مشکلات ارتباطی برای چنین کودکی اجتناب ناپذیر است ، تحصیل در یک مدرسه عادی برای او دشوار است. ناشنوایی درمان نشده در سنین پایین می تواند منجر به گنگ و ناتوانی شود.
ناشنوایی دو نوع دارد: مادرزادی و اکتسابی. فرم مادرزادی زمانی است که تشکیل اندام های شنوایی در جنین مختل شود. این شکل ناشنوایی به وراثتی و غیر ارثی تقسیم می شود. ناشنوایی اکتسابی عواقب آسیب به اندام های شنوایی در اثر انواع عوارض جانبی است. کاهش شنوایی اکتسابی می تواند ناشی از آسیب های گوش و مغز ، تومورها ، ضربه صوتی باشد. بیماری های مختلف نیز باعث کاهش شنوایی در دوران کودکی می شوند. پوشش گیاهی آدنوئید ، التهاب لوزه ، رینیت خلفی هیپرتروفیک ، سرخک ، تب مخملک و غیره به عنوان مثال ، همراه با تب مخملک ، روند التهابی گلو به راحتی به گوش میانی منتقل می شود و عواقب خطرناکی ، غالباً غیرقابل جبران ایجاد می کند.
علت ناشنوایی مادرزادی غیر ارثی آسیب به اندام های شنوایی جنین است. اساساً ، این ناشنوایی نتیجه قرار گرفتن جنین در دوران بارداری در معرض عفونتها و ویروسهای مختلف (سفلیس ، سرخچه ، سیتومگالی) است. این ناشنوایی به ارث نمی رسد.
نیمی از موارد ناشنوایی در کودکان اشکال ارثی است. دلایل کاهش شنوایی ارثی مادرزادی ، اختلال در ژن هایی است که اطلاعات مربوط به رشد اندام های شنوایی جنین را حمل می کنند. اغلب این نارسایی ها در ارگانیسم های والدین وجود دارد ، کودک فقط آنها را به ارث می برد. ناشنوایی ارثی از نسلی به نسل دیگر منتقل می شود.
