نوزادان هر روز به دنیا می آیند ، اما والدین آنها همیشه از نظر روانشناسی برای تولد آنها آماده نیستند. همه نمی دانند که بچه ها برای چه کاری هستند و چگونه زندگی با ظاهر آنها کاملاً تغییر می کند.
همین چند دهه پیش ، از آنجا که حضور کودک در یک خانواده و ترجیحاً دو نفر ، امری مسلم تلقی می شد ، اصولاً چنین سوالی مطرح نبود. کسانی که بدون فرزند زندگی می کردند ، با توجه به عقیم بودن آنها ، مورد ترحم قرار گرفتند. خود ایده عدم تمایل آگاهانه به داشتن فرزند تقریباً غیراخلاقی تلقی می شد.
امروزه بسیاری از افراد مدتها قبل از تصمیم گیری برای باردار شدن ، به دلیل نیاز کودکان فکر می کنند. این امر به ویژه در مورد فرزند اول بیشتر صدق می کند ، زیرا در آن مواردی که در حال حاضر فرزندان خانواده وجود دارد ، پاسخ به این سوال بسیار آسان تر است - آنها چیزی برای مقایسه دارند.
تنها با این واقعیت که تولید مثل خصوصیات هر موجود زنده ای است ، متقاعد کردن یک فرد مدرن دشوار است. غریزه تولید مثل در انسان نیز وجود دارد ، اما رویکرد آگاهانه این امر آن را از حیوانات متمایز می کند. اغلب آنها دقیقاً بچه دار نمی شوند زیرا تمایلی به قربانی کردن چیزی ندارند. و حتی اگر کسانی را که از بچه دار شدن امتناع می ورزند ، خودخواه بدانیم ، که فقط برای خود زندگی می کنند ، این بر کیفیت زندگی دومی تأثیری ندارد. به دنیا آوردن کودک فقط به دلیل اینکه همه افراد سالمند هستند یا در سن بالایی قرار دارند نیز بهترین ایده نیست. بنابراین ، انگیزه باید جدی تر باشد.
برخی از افراد تصور می كنند كه نوزادان در سنین پیری كمك بزرگی می كنند و داشتن آنها را یك سرمایه گذاری طولانی مدت می دانند. اما این کاملاً درست نیست. مثالهای زیادی وجود دارد که نشان می دهد چگونه کودکان بومی از والدین مسن مراقبت نمی کنند ، در حالی که مستمری بگیران بدون فرزند احساس خوبی دارند.
در سطح روانشناسی ، بسیاری از زوجین برای داشتن فرزند تلاش می کنند زیرا این خانواده است که خانواده را کاملتر می کند و به آنها اجازه می دهد تا به مرحله اجتماعی دیگری بروند. در واقع ، کودک همسران را گرد هم آورده و دیدن زندگی خانوادگی را از منظر دیگری امکان پذیر می کند. اما اگر همه چیز در رابطه خوب نیست ، پس نباید انتظار داشته باشید که از این طریق حل همه مشکلات امکان پذیر است.
صحیح ترین رویکرد درمورد این مسئله که آیا کودکان به آنها احتیاج دارند ، مبتنی بر عشق به آنها است. مقایسه عمیق خوشحالی از لبخند کودک اول با گرانترین کالاهای مادی دشوار است. کودکان خواسته های زیادی دارند ، اما نه کمتر و به والدین خود پس می دهند. بنابراین ، تولد کودک را می توان نه تنها عالی ترین معجزه ، بلکه بزرگترین خوشبختی نیز دانست.
