در بیشتر مواقع ، حتی والدین با مسئولیت پذیری نیز کاملاً درک نمی کنند که چنین دوره ای امتحان بسیار بزرگی در زندگی کودک است و افراد نزدیک موظف هستند به کودکان کمک کنند تا بدون درد این دوره را پشت سر بگذارند.
اول از همه ، خانواده و به طور کلی افراد نزدیک می توانند با عشق والدین و صبر بی حد و حصر به فرزندشان کمک کنند. با وجود بیگانگی خارجی ، برای کودکان بسیار مهم است که بدانند عزیزان آماده شنیدن آنها هستند ، آنها می توانند نه تنها موفقیت ها و برداشت های مثبت ، بلکه همچنین موقعیت های منفی که برای آنها اتفاق می افتد ، با والدین خود به اشتراک بگذارند ، مشاوره دهند و در یک لحظه ناامیدی حمایت روانی کنید … به طور معمول والدین گوش می دهند ، اما نوجوان را نمی شنوند ، و نمی دانند که اگر کودک خود را در حال حاضر نشنوند ، هرگز نمی شنوند.
کودکان با افراد نزدیک صمیمی نیستند ، زیرا والدین گاهی اوقات ، به جای حمایت ، شروع به پر کردن آنها با گفتگوهای اخلاقی ، آزار دهنده درباره فواید و مضرات برخی چیزها می کنند ، و قاطعانه بر درستی و اقتدار والدین بدون قید و شرط خود تأکید می کنند. آنها پیش پا افتاده می گویند: "اینجا من در سن تو هستم … و تو از من اطاعت نکردی ، به همین دلیل اکنون رنج می بری". خودخواهی و ریاکاری والدین به این شکل آشکار می شود و کودکان این را کاملا درک می کنند و احساس می کنند. نوجوانان با ظرافت دروغ را تشخیص می دهند ، نه تنها دروغ های اخلاقی آزار دهنده را برملا می کنند ، بلکه با بی تفاوتی سرد عصبانی می شوند ، زیرا در این سن بسیار آسیب پذیر هستند و همه چیز را به قلب می کشند.
بسیاری از بزرگسالان ، با تجربه زندگی ، می گویند: "سن انتقالی ترسناک نیست ، خود به خود می گذرد." اما در اینجا لازم بود که اضافه شود: "مهمترین چیز این است که بدون عواقب برای کودک عبور کند" ، در غیر این صورت بعداً رفع آن یا عقب بردن زمان غیرممکن است.
